Zo. De reis is nu echt begonnen. Vanochtend rond negen uur ben ik aangekomen in Wenen, en vanavond vertrekt mijn trein richting Sofia. Morgen is het 10-10-’10, de harde deadline die ik me ruim anderhalf jaar geleden had gesteld. Op die symbolische datum moest mijn reis begonnen zijn, en dat is dus gelukt. Yay! Maar dit is niet geheel zonder stress gegaan.
Vanavond werd ik gebeld door de Visumdienst India, met goed nieuws: de ambassade heeft mijn visumaanvraag goedgekeurd! Maandag kan ik mijn paspoort inclusief 6 maanden double entry visum ophalen. Blijkbaar was mijn “smeekbrief” die ik bij de aanvraag moest schrijven overtuigend genoeg, en had men ook geen problemen met het Pakistaanse visum dat al in mijn paspoort prijkte.
Maar nu gelukkig niet meer. Want vanochtend ben ik hiertegen ingeënt. Tijdens mijn reis in Mali heb ik de tiefus van dichtbij meegemaakt, en gezien hoe een gezonde en vrolijke Nederlandse vrouw binnen enkele dagen in een huilend, uitgemergeld wrak veranderde. Het scheelde heel weinig of ze was er aan bezweken. Dus een vaccinatie leek me wel een goed idee.
Het eerste traject van de reis is in kannen en kruiken. De treinreiswinkel heeft me prima geholpen met alle treintickets en -reserveringen tot aan Teheran. De kaartjes kreeg ik deze week binnen, en ik ben meteen mijn reis gaan visualiseren in Google Earth. Voorpret is zo tof. Voor de geinteresseerden is hier mijn traject te downloaden (openen met Google Earth).
Over minder dan drie maanden ruil ik mijn veilige en voorspelbare leventje als kantoorpikkie in voor een ietwat spannender en dynamischer bestaan: dat van werkeloze en dakloze vagebond. Ik heb ontslag genomen, zeg mijn huurhuis op en vertrek voor onbepaalde tijd op reis. Mijn eerste doel is het Indiaas subcontinent. Maar ik stap niet gewoon in het vliegtuig, dat is te makkelijk. Ik pak de trein. De reis naar India zal op zijn minst enkele weken vergen (beduidend langer als ik onderweg ook nog wat wil zien) en me dwars door Turkije, Iran en Pakistan voeren.
