W00t!! Ik heb het gehaald! Een mijlpaal is bereikt. Helemaal over land, via trein, bus, taxi en omgebouwde vrachtwagen, van Rotterdam naar India! Gisteren ben ik vanuit het Mullah-land de democratische wereld ingewandeld. Enkele meters over de grens, bij de taxistandplaats, stonden mensen die me begrepen, want ik werd meteen aangesproken: “Hello sir, welcome in India! Do you want a cold beer?”
Helaas, hier dan het eerste bericht van serieuze tegenslag. Gisteravond besloot ik de oude stad in te gaan om wat te eten. Omdat het daar druk en chaotisch is met een risico van berovingen, liet ik mijn waardevolle spullen achter in het hotel en alleen met een paar rupees op zak ging ik op weg. Sleutel achtergelaten in het hotel, afgegeven bij de waiter. De man die me altijd vriendelijk toelachte, en me de eerste dag nog prima had geholpen met het vinden van een internetcafe heeft nu een mes in mijn rug gejast. Ik had geen reden om hem niet te vertrouwen. Maar toen ik terugkwam merkte ik dat mijn mobiel, camera en mijn overige rupees (ongeveer 5000, maw een euro of 40) verdwenen waren uit mijn kamer.
Het voelt alsof ik weer ben begonnen met roken. Sterker nog, alsof ik drie pakjes Gauloises zonder filter per dag wegpaf. Lahore is namelijk totaal dichtgeslibt met veel te veel verkeer: auto’s en vrachtwagens, een overdaad aan ronkende motors en vooral de duizenden riksja’s met hun stinkende tweetakt motortjes. De wegen zijn een totale chaos van doorelkaar krioelend verkeer en in het spitsuur (dat ongeveer begint rond half 8 ‘s ochtends en rond 11 uur ‘s avonds afgelopen is) staat een groot deel totaal vast. Het gevolg is een verstikkende bruingrijze smogwolk die de hele stad in een stoffige mist hult. En die je neus vult met zwarte prut, je keel rauw en pijnlijk maakt en je longen heel snel asfalteert. Maar los daarvan is het best een leuke stad.
In Nederland is dit een festival. Maar tussen Iran en Pakistan is het oversteken van grenzen een stuk minder feestelijk. Wat niet meer zou hoeven zijn dan een stempel in je paspoort laten zetten en over een denkbeeldige lijn wandelen, was hier veel ingewikkelder en vermoeiender. Om van Iran naar Pakistan en naar de eerste stad van betekenis te komen, heb ik in verschillende politiewagens gezeten, ben ik begeleid door een agent van de inlichtingendienst, moest ik langs de Pakistaanse ambassade, heb ik urenlang op het politiebureau doorgebracht tussen de Ali Illegali’s, en moest ik gedwongen integreren met een groep Zwitserse / Oostenrijkse / Duitse overlanders. Alleen dat laatste was op zich best okay.