Het spoor naar India

W00t!! Ik heb het gehaald! Een mijlpaal is bereikt. Helemaal over land, via trein, bus, taxi en omgebouwde vrachtwagen, van Rotterdam naar India! Gisteren ben ik vanuit het Mullah-land de democratische wereld ingewandeld. Enkele meters over de grens, bij de taxistandplaats, stonden mensen die me begrepen, want ik werd meteen aangesproken: “Hello sir, welcome in India! Do you want a cold beer?”

Oh, oh, oh, wat smaakte dat biertje lekker. Een Thunderbolt, “extra strong”, alcoholpercentage exceeding 5,25% but not exceeding 8,25%. En heerlijk koud. Zo om twee uur Indiase tijd, in de volle zon, op bijna nuchtere maag en na een maand zonder alcohol, kwam die 65cl goddelijk schuimend vocht best hard aan…. als een donderslag. In de taxi richting Amritsar voelde ik me euforisch. Had het toch maar even geflikt! Ik voelde me behoorlijk ingenomen met mezelf. De reis tot nu toe was al absoluut fantastisch, als we het noodlottig ongevalletje van een paar dagen geleden even vergeten. En nu begint een nieuw hoofdstuk, met volledig nieuwe kansen en mogelijkheden. Voor me ligt een volledig schone, witte pagina, en die pagina is me toch groot! Ja, dit heb ik best jofel geregeld.

In het hotel heb ik een verlate lunch genomen –  vegetarische curry met paneer, Indiase kaas. En natuurlijk een Kingfisher biertje van de tap. En daarna nog een. Toen merkte ik echt dat ik het niet meer zo gewend was want ik was me toch opeens slaperig… ik ging “even” op bed liggen en toen ik wakker werd was het al donker. Tijd voor diner. Heerlijk man, vakantie!

Amritsar staat bekend om de Golden Temple, een van de heiligste plekken van de Sikh-religie. De tempel is misschien wel even indrukwekkend als de Taj Mahal, zeggen sommigen. Vanmiddag ga ik hem bezoeken. Zonder fototoestel zal dat wel anders zijn; misschien is het achteraf helemaal niet zo erg. Want als je niet meer de hele tijd hoeft te klikken en je druk hoeft te maken over lichtinval, sluitertijden en compositie, heb je meer aandacht over voor de ervaring zelf. Je kan alleen niks zichtbaars meenemen naar huis, maar ja, foto’s van de tempel zijn ook op internet en in reisgidsen te vinden en anders moeten de thuisblijvers zelf maar op reis gaan!

Ik probeer dus om mijn reis niet te laten verpesten door de diefstal. Ik zal nog wel vaak met spijt denken aan bepaalde foto’s die ik nu kwijt ben, en er is wel iets van mijn onbevangenheid verdwenen, ben een tikkeltje wantrouwender geworden, maar probeer er ook wel het positieve van in te zien. De mensen van het Garden hotel in Lahore hebben me in ieder geval goed geholpen. Wel duizend keer hebben ze diep, diep, diep hun grote spijt betuigd. Ik hoefde niks meer voor mijn verblijf te betalen. De manager heeft zonder aarzelen het gestolen geldbedrag uit eigen zak vergoed, en hij heeft de politie-aangifte met proces verbaal met gewaarmerkte Engelse vertaling helemaal geregeld. Hierin staat echter niet het echte verhaal; er staat in dat ik mijn mobiel en camera ben “kwijtgeraakt” op straat. Want de politie in Pakistan is corrupt tot op het bot; het echte verhaal (diefstal uit de hotelkamer, met bekende dader) zou een dure grap worden. Je moet namelijk zelf betalen voor opsporing, ook al wordt er niks gedaan. Met andere woorden: aangifte van vermissing is gratis, maar aangifte van diefstal kost minimaal 10.000 rupee. Meteen betalen, geen enkele garantie. Ik had na de ervaringen in Balochistan al geen hoge pet op van de arm der wet in Pakistan, maar nu kots ik er echt van. Stelletje honden. Blij dat ik er weg ben! Nu maar hopen dat de reisverzekering er niet moeilijk over gaat doen…