Het spoor naar India

En weer terug. Want aan alles komt een eind, ook aan deze reis, die morgen precies 5 maanden heeft geduurd. Ik ben eergisteren aangekomen in de laatste stad van India, en misschien is het wel een van de leukste steden die ik in India heb bezocht. Steden hebben een karakter, het zijn bijna levende wezens. En het karakter van Kolkata (of Calcutta zoals het vroeger heette) sprak me al aan in de taxi vanaf het vliegveld.

Een van de grootste ergernissen op reis vind ik altijd die strontirritante taxi-touts op vliegvelden en grote stations. Ze spreken je al aan voordat je het vliegveld af bent en je kunt er vergif op innemen dat ze je proberen te naaien. Ik heb me een paar keer aan die steen gestoten in het verleden, dat gebeurt niet meer, maar ze blijven vervelend. Gelukkig is het in Kolkata beter geregeld: er is op het vliegveld een toeristenvriendelijke prepaid taxi booth met vaste, lage prijzen. Dus geen gezeur met onderhandelen of gevechten om mijn klandizie. Gewoon kaartje kopen en instappen in de aangewezen taxi. Perfect.

Ik liet me niet meteen naar het hotel rijden maar koos ervoor om naar het dichtstbijzijnde metrostation te gaan. Vanaf daar kon ik verder naar het hotel dat ik had gekozen, met nog wat backup-hotels mocht de eerste keuze vol zijn. Dat was beduidend goedkoper dan het hele stuk met de taxi. Ik was maar heel even aan het zoeken naar de ingang van het station toen ik al aangesproken werd door een Kolkataan (heten ze zo?) en die heeft me de weg gewezen. Ik schrok wel even toen ik de rij voor het kaartjesloket zag: tientallen meters lang! Maar het ging allemaal vrij gesmeerd en een paar minuten later had ik mijn kaartje. Kosten: 6 hele rupees, oftewel 10 cent.

Met rijen in India heb ik wel wat vervelende ervaringen. Een paar dagen geleden nog, op Havelock Island, toen ik een kaartje voor de ferry naar Port Blair moest hebben. Het was ten eerste loeiwarm, met weinig schaduw. En de rij die schoot maar niet op. De loketbediende nam er de tijd voor en moest ook nog om de zoveel minuten pauzeren om nieuwe pruimtabak in zijn mond te stoppen (en natuurlijk tussendoor flink roggelen en spugen om de vorige portie kwijt te raken). Het duurde bijna een uur totdat ik vooraan stond; en ondertussen moest ik vechten om mijn plek vast te houden. Indiers zijn niet zo goed in netjes hun beurt afwachten, ze proberen constant voor te piepen. Als je ze dan tot de orde roept kijken ze je aan met een domme blik en doen ze alsof ze je niet begrijpen. Het enige wat ze begrijpen is de taal van de ellebogen. Je moet je echt zelf ook bijna als een lompe hork gaan gedragen anders sta je er na drie uur nog; achteraan. Dit is pas een echte  scrum, totaal anders dan de zogenaamde scrum die ik voor mijn werk als developer dagelijks deed.

Maar goed, het is gelukt en de reis terug naar het vasteland ging zonder problemen. Ik vloog met Air India, en dat was best okay. Veel beenruimte in het vliegtuig, een goed en lekker ontbijt, en de tocht naar het hotel ging ook gesmeerd. De metro van Kolkata bestaat slechts uit 1 lijn maar is zo’n beetje de meest stressvrije manier om te reizen; het verkeer bovengronds is zoals overal in India, druk, chaotisch en met een oorverdovende overdaad aan neurotisch getoeter.

Vandaag heb ik me overgegeven aan een laatste shopping spree. Er waren nog wat dingen die ik heel graag wilde hebben. Ik heb me helemaal van top tot teen in het nieuw laten steken, en natuurlijk niet met confectiespul, maar helemaal op maat gemaakt. Ik ben zelf erg benieuwd naar het resultaat; over twee dagen mag ik het komen bewonderen.

Zojuist heb ik echt een punt gedraaid aan de reis. Over vier dagen ga ik via Mumbai weer terug naar Nederland. En wel met onze eigen vertrouwde KLM. Ik heb er een dubbel gevoel over: aan de ene kant zijn er dingen die ik hier mis; ik wil heel graag mijn familie en vrienden weer terugzien en mijn handen jeuken al heel erg lang om mijn gitaar weer vast te kunnen pakken. Maar nu het einde in zicht is weet ik opeens ook dat ik heel veel van India, en van het reizen in het algemeen, ontzettend ga missen. Het zal vooral wennen zijn om weer in het geregelde werkende leven terug te vloeien…. ik sta niet echt te springen, eerlijk gezegd. Maar het ergste: zometeen moet ik ook weer sokken en schoenen gaan dragen; bah! Maar ja, teenslippers onder een maatpak, dat is natuurlijk ook geen gezicht…