Het spoor naar India

Drie dagen geleden ben ik in Palolem aangekomen, en het is hier veel leuker dan in Anjuna. Dat laatste was echt een verrot maffia-kartel dat je eigenlijk gewoon moet mijden als de pest. Maar Palolem is anders. Met recht wordt dit strand “Paradise Beach” genoemd. Een prachtig sikkelvormig strand, geheel omlijnd met weelderige palmbomen. De zee is rustig en heel goed bezwembaar. Het dorpje eromheen is natuurlijk wel erg toeristisch maar gezellig, en de restaurants, bars en winkels hebben allemaal hun eigen karakter. Zweefvliegen kun je er niet maar voor al het andere zweefwerk is het aanbod overweldigend.

Behalve voor het strand, de zee en de goede sfeer kwam ik ook voor de yoga. Na wat rond te kijken en te vragen kwam ik terecht bij een klein yoga center, dat geleid werd door “Swami Dayanandji”, een archetypische yoga-guru: een Indiase man met een lange grijze baard, een bijna leeftijdsloos gezicht en natuurlijk lenig als een slang. Hij geeft elke ochtend en namiddag “drop in” lessen waar iedereen voor 250 rupee gewoon bij kan aanschuiven, maar ook langere cursussen. Ik nam eerst een proefles, in de namiddag. Behalve ik waren er slechts twee andere cursisten.

Yoga is eigenlijk helemaal niet zo zweverig. Het is gewoon keihard werken! Het begon rustig met wat simpel rek en strekwerk maar even later werd het intensiever en gutste het zweet in stromen van mijn lijf. Ik had al heel lang niet meer echt serieus wat aan yoga gedaan en dat was te merken. De swami merkte het ook. “I see some weaknesses.” zei hij na afloop. “I can make a course for you. 10 days. This will include internal purification.” Wat houdt dat laatste dan in? Hij antwoorde alleen: “You will learn.”

John, een van de andere studenten, had deze cursus ook gedaan en raadde deze van harte aan. “It will make you 20 years younger!” Tof, om weer een jochie van 13 te worden!! De stijl van deze swami beviel me wel en de cursus was helemaal niet duur. Dus de volgende dag om 8 uur ‘s morgens sharp (echt waar!!) was ik weer paraat voor de eerste echte les. Alleen John was er, de derde student was afgehaakt. Het was nu koeler dan de vorige dag, maar opnieuw vormden zich al snel enorme zweetplassen op mijn matje. Wederom anderhalf uur bikkelen, met meditatie aan het begin en eind, en tussendoor gelukkig wat onmisbare ontspanning.

Ik had nog niet ontbeten, en aan het eind van de les rammelde mijn maag. Meteen door het restaurant in. Ontbijt heeft nog nooit zo lekker gesmaakt! Ik voelde me superlekker. Yoga ontspant enorm maar maakt ook aktief. Je krijgt er veel energie van. Het is gewoon een geweldige natural high. En zeker als je net, of na een hele lange tijd weer begint, dan is het effect echt heftig.

‘s Middags om vier uur was er weer een intensieve sessie van anderhalf uur. Toen ik na de les stond uit te druipen en mijn vochtgehalte stond aan te vullen, zei de leraar tegen ons: “Tomorrow, you come at 7:30. Bring two bottles of water.” Hij is niet echt een man van veel woorden en legt ook niet veel van te voren uit: ervaring is de beste leermeester, vindt hij. Dus hiermee moest ik het doen. John wist wat ons te wachten stond, hij had het al een keer gedaan, en hij zei alleen: “we gaan morgen heel veel zout water drinken, en dan zie je wel wat er met dat water gebeurt!” Hmm… interessant.

Ik was afgepeigerd, die avond. Dus ik lag vroeg in mijn bed. De volgende dag (vandaag dus) werd ik wakker met flinke spierpijn in zo’n beetje alle spieren in mijn lichaam. Maar wederom (sommige mensen zullen dit moeilijk te geloven vinden) stond ik stipt op tijd om half acht klaar met mijn twee flessen. Het water werd verwarmd en er werd zout aan toegevoegd. En ik en John kregen toen dus elk twee liter lauwwarm brak water te drinken. “Drink quickly!” Met moeite werkte ik het water weg, het was erg veel. John was eerder klaar dan ik, en de leraar zei hem simpelweg: “now you vomit!”

John knielde bij een put, buiten de yoga-ruimte, en stak zijn vingers in zijn keel. Het water kwam er weer even snel uit als het erin was gegaan. En toen was het mijn beurt. Ik had er wat meer moeite mee; en zat eerst een tijdje te kokhalzen voordat er water meekwam. Maar het lukte. Er ontstond een beetje absurde situatie. Ik zat daar met betraande ogen keihard te nekken, met de nodige onsmakelijke bijgeluiden. Op dat moment liep er een meisje langs op weg naar de zee, en de leraar vond het wel een geschikt moment om reclame te maken voor zijn yoga-praktijk. “You like to do yoga?” Het meisje keek hem aan, keek toen een beetje meewarig naar mij, en maakte zich uit de voeten met: “Ehrm, no, I’m not very good at that…!”

Na deze rigoreuze reiniging van de slokdarm moest ook de neus schoongemaakt worden. En dat ging wat simpeler. Je moest je hoofd zijwaarts kantelen en je mond openhouden, en dan gewoon zout water in het bovenste neusgat gieten. En dan liep het gewoon door en kwam het er uit het onderste weer uit.

Er volgde weer anderhalf uur rekken en strekken en balanceren en ledemaat-punniken. De spierpijn begon zich nu wel te wreken, en op een gegeven moment was ik gewoon te moe. Maar yoga is geen competitie. Er is geen hard doel waar je aan moet voldoen. Je doet gewoon wat je kan, en elke volgende keer gaat het weer een klein stukje beter. Small steps.

Aan het eind van de les kwam de mededeling: “Tomorrow, you will bring again two bottles of water.”

“Oh joy”, zei John. “This time it will come out the other way.”