Na drie overnachtingen in verschillende couchettes zit ik nu in Istanbul. Het was een lange reis, en dat maakt het toch wel vermoeiender dan een paar uurtjes in de stalen vogel zitten, maar op zich is het een erg comfortabele manier van reizen. En het is veel leuker dan vliegen. In de trein ontmoet je de raarste mensen en dat maakt het interessant. En zorgt voor lange verhalen, over arme Roemenen, illegale Sudanezen, Servische zuiplappen en Bulgaarse oplichters!
Vanuit Wenen moest ik eerst met de gewone trein naar Boedapest. In de coupe zaten twee jongens, die beiden uit Roemenie bleken te komen. In een mengeling van Engels en Duits raakten we in gesprek. Ze werkten in Oostenrijk op de Baustelle. Ze waren zover weg van huis omdat ze in Roemenie slechts 200 euro per maand konden verdienen. In Oostenrijk verdienden ze wel 800 euro per maand. Nog steeds ver onder ons minimumloon dus. Ze gingen nu voor een dag terug naar huis omdat de oma van een van hen was overleden. De volgende dag moesten ze weer verschijnen op de bouwplaats. Dit was echt een uitje voor ze. Ze keken me met grote ogen aan toen ik vertelde wat mijn plannen waren. Dit stond heel erg ver van hun belevingswereld; te ver om te begrijpen. Wat ze ook maar niet konden begrijpen, was dat rare Nederland. Legale drugs, homohuwelijken, en legale prostitutie! “Dreizehntausend Frauen im Red Light District!!!” zei een van hen verlekkerd en met grote ogen. Dat had hij gegoogled. Als hij maar meer geld zou hebben, dan wist hij het wel!
In Boedapest moest ik overstappen op de slaaptrein naar Sofia. Ik deelde de couchette met een zwarte jongen die uit Noorwegen zei te komen. Uit zijn accent bleek duidelijk dat hij daar niet was geboren. En dat klopte, zijn roots lagen in Sudan. We praatten even, maar gingen al snel slapen. Er zat een klein hekje aan het bovenste bed waar hij lag. Hij klapte het naar boven, voor de veiligheid. “I might fall out!” grapte hij.
Nou, hij is er niet uitgevallen. Hij is er uitgegooid! Midden in de nacht kwamen we bij de grens tussen Hongarije en Servie, en stapten er douanebeambten in. Toen was er nog niets aan de hand: hij kreeg een stempel en ik kreeg mijn paspoort gewoon weer terug. Een kwartiertje later was er opnieuw een controle. Een vervaarlijk uitziende Rutger Hauer in zijn jonge jaren keek het paspoort even in en blafte hem toe: “Come down! Get your stuff! You don’t have visa!!”
“I’m not going into Serbia”, wierp de jongen tegen. Een mooie vrouwelijke beambte, gespeeld door Victoria Koblenko, was spraakzamer: “Nevertheless, you’re crossing Serbia, so you do need a visa! Could you come down please?”
Ik dacht: dit is een formaliteitje. Hij moet even een paar dollars lappen en dan krijgt hij alsnog een stempel. Maar of hij had de benodigde euro’s niet, of er was een ernstiger probleem. Want hij kwam niet meer terug. Het was me niet duidelijk geworden of hij nu een Noors of een Sudanees paspoort had. Ik vroeg me af wat er gebeurd was. Zou hij gewoon op de trein terug gezet zijn? Of is hij gearresteerd wegens illegaal verblijf? Misschien werkt hij de rest van zijn leven wel gedwongen in de kolenmijnen van Servie. Je weet het niet in zulke landen he…
De reis naar Sofia was lang. Maar in mijn eentje in de couchette zorgde wel voor veel comfort. Heb goed geslapen, de bedden waren beter en groter dan in de nachttrein naar Wenen. Maar de trein had niet dezelfde Punktlichkeit want we kwamen aan met een paar uur vertraging. Volgens mijn schema had ik slechts anderhalf uur overstaptijd, dus de trein naar Istanbul was misschien al lang weg. Maar ja daar doe je toch niets aan. Op het station van Sofia stonden er enkele mannen bij de trein te wachten. “Istanbul? Come with me. Quickly!!”
De man vroeg me onder het lopen naar mijn reservering. Ik wist dat ik die nog moest kopen. De treinreiswinkel kon dat helaas niet vanuit Nederland regelen. Ik zou die gewoon aan het loket moeten kopen, hadden ze gezegd. “No problem! Bulgarian money?” Nee, alleen euro’s. “No problem! ATM!!”
Hier hadden de alarmbellen al luid moeten gaan rinkelen. Maar de bellen waren defect ofzo. Het ging ook allemaal zo snel. Zonder mekkeren stopte ik mijn pas in de ATM. Ik had geen idee wat de wisselkoers was, maar voor ik het wist stond de man naast me en drukte op de knop van 200 Lev. Dit is ongeveer 100 euro, weet ik nu pas. Het geld pakte hij meteen aan. Er was nu nog een ander mannetje bijgekomen, en samen renden we naar boven waar de trein naar Istanbul nog stond te wachten. “Relax now, no problem! Want beer?” Nou ja, een biertje lustte ik wel. Dus een van hen ging met mijn geld bier kopen, kwam terug met een TWEELITER fles en was toen weer snel verdwenen. Op het perron stonden namelijk een aantal agenten die plotseling de overgebleven man gingen ondervragen. En toen viel eindelijk pas het kwartje, bij naieve, goedgelovige Lennart. Man wat was ik erin getuind! De agent vroeg: “Why did you trust him? How much did you give him?” Ik vertelde het en ze knikten een beetje meewarig. Gelukkig was er genoeg politie op het station want na een paar woorden in de mobilofoon kwam een andere agent met de andere oplichten aan de arm naar boven. Hij gaf me morrend 176 Lev terug; 200 minus 24 Lev voor het bier. Dat liep met een sisser af, dankzij de niet-corrupte politie!
Ik kreeg weer een couchette voor me alleen en ik liet het bier me goed smaken. Ik sliep als een roos. Totdat ik wakker gemaakt werd voor opnieuw paspoortcontrole, en even later moest ik eruit om een visa + stempel voor Turkije te halen. Dit ging makkelijk. Terug in de trein sprak een gozer in de couchette naast me aan. Helaas sprak hij slechts anderhalf woord engels. Het was een Servier en hij nam een bijna volle fles wodka mee. Dus toen zat ik opeens om half zes ‘s ochtends wodka te zuipen, rechtstreeks uit de fles. Ondertussen speelden we een kreupele versie van “hints”. Communicatie ging heel erg moeilijk maar uiteindelijk kwamen we toch ergens. Hij bleek naar Istanbul te gaan om parfum in te kopen om deze dan weer door te verkopen als zijnde echte merkparfum. Op zich wel lucratief, maar ook riskant want nogal illegaal. Had al de nodige aanvaringen met politie gehad. Thuis was het allemaal een doffe ellende. Iedereen aan de drank, broer gehandicapt, vader jong overleden door een hartaanval. Hij tilde ter illustratie zijn shirt op en wees naar zijn hart. Hij was broodmager, en op de plek waar normaliter een borstbeen zit, zat bij hem een kuil waar menig duitser op het strand jaloers op zou zijn.
Op een gegeven moment liep de communicatie echt spaak. Er is echt geen touw vast te knopen aan dat Servisch, en Engels of Duıts begreep hij niet. Het ging nergens meer over. Ik wilde nog wel wat slapen, zei ik. Hij kon dat niet, want daar was hij veel te nerveus voor. Hij wees op de nu halfvolle fles wodka. Ik vond het wel weer even genoeg drank.
Rond 11 uur, met slechts 4 uur vertraging kwamen we aan in Istanbul. Het (zeer mooie) hotel was op loopafstand van het treinstation. Daar aangekomen kon ik gelukkig meteen de kamer in, waar ik me uitgebreid heb gedouched. Dat was wel nodig!
Hoi Lennart, mooi dat alles nog gelukt is met je visa en dat na alle gestress de reis begonnen is! Tja, je voelt je wel lullig na zo’n overduidelijk oplichtingsgevalletje met die Bulgaren. Is ‘t enige nadeel van de trein; werkt versuffend. Ben ook weleens zo dom geweest om na een vermoeiende treinreis mijn portemonnee in een te opzichtig vakje van mijn rugzak te laten zitten terwijl ik in een overvolle bus in Rome stond. Je kunt wel raden wat daarmee is gebeurd… Veel plezier verder!
Dat was geen saaie reis, Lennart. Veel avontuurlijker dan reizen in een overvol vliegtuig. En interessant om in zo’n betrekkelijk korte tijd zoveel verschillende mensen te ontmoeten. Gelukkig is je financiële avontuur met die twee Bulgaren goed afgelopen. Net als bij ons blijkt ook in Sofia de politie gelukkig je beste vriend. Wellicht verstandig om je rekening even online te checken want skimmen kunnen ze daar als de beste. Geniet van de dagen in Istanbul. Wat moet dat zalig geweest zijn toen je na drie lange treindagen eindelijk in je hotelkamer onder de douche stond. En na je verblijf Istanbul een goede treinreis naar Iran gewenst! We kijken gretig uit naar je verdere verhalen!
Zo’n reis gaat snel als je thuis zit! Trilt de wereld nog treinachtig na nu je met beide benen weer op de grond staat? Nog heel wat kilometers te gaan, maar al op de rand van Azië. Ik volg je!
Hoi Lennart, je kent me niet, maar ik ben een vriendin van je moeder en zij gaf me de link. Wat superleuk dat je zo uitgebreid vertelt. En wat een verhaal van die oplichter… Veel plezier en groetjes van Bettie.
Hee Neef, Je reis is nu echt helemaal begonnen! Hoe spannend! Leuk om je verhalen weer te lezen. Heel veel plezier en succes en laat je niet meer oplichten hoor 🙂
Hi Lennart,
Leuk je verhalen weer te lezen. Dat van die laaie lichters was best spannend en reken maar dat ze het blijven proberen je een paar lira/roepie lichter te maken. We kijken uit naar je volgend verslag. Blijf gezond en maak veel plezier.
Wat een avontuur Len! En dan is je reis nog maar net begonnen, hihi. Have fun! Liefs Lies