Het spoor naar India

Vanavond werd ik gebeld door de Visumdienst India, met goed nieuws: de ambassade heeft mijn visumaanvraag goedgekeurd! Maandag kan ik mijn paspoort inclusief 6 maanden double entry visum ophalen. Blijkbaar was mijn “smeekbrief” die ik bij de aanvraag moest schrijven overtuigend genoeg, en had men ook geen problemen met het Pakistaanse visum dat al in mijn paspoort prijkte.

Een visum voor India is normaliter geen probleem, tenminste als je niet langer dan drie maanden gaat en netjes een vliegticket inclusief retour kan tonen. Men wil namelijk de zekerheid hebben dat je weer weggaat, en ook dat je geen betaalde arbeid gaat uitvoeren. De regels op dit gebied zijn onlangs strenger geworden. Als je zoals ik over land gaat en langer wil blijven moet de aanvraag door de ambassade beoordeeld en goedgekeurd worden, en daar was een motivatiebrief inclusief verklaring voor nodig.

Zo’n brief moest ik ook al schrijven voor de aanvraag van het visum voor Pakistan, vorige week vrijdag. Ik had het visumformulier helemaal ingevuld, inclusief de twee namen van “mensen” die ik in Pakistan zou gaan bezoeken. Dat waren gewoon twee hotels die ik uit de lonely planet had geplukt. Maar toen vroeg de man achter de balie om een reserveringsbevestiging, en die had ik natuurlijk nog niet. “Sorry, no visa possible. Next please!”

Erhm.. niet zo snel! Na wat gesoebat en het argument dat ik niets kon reserveren omdat ik de planning niet in de hand had, voldeed een motivatiebrief uiteindelijk ook. Ik kreeg een velletje papier en een pen, en ik perste er een nette brief uit. Er zaten  twee Pakistaans uitziende jongens in de wachtruimte, en een van hen vroeg me of ik misschien van het Rode Kruis was? Nee, ik zei dat ik gewoon toerist was en vertelde over mijn reis. Hij keek me aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Ik zag hem denken. Wie gaat er nou op vakantie in Pakistan? Maar hij vond het toch wel stoer, en wenste me veel succes.

Na de visa voor Pakistan en India blijft alleen Iran nog over. Dit zou de moeilijkste horde zijn. De procedure is streng en bureaucratisch. Een visumaanvraag moet in Teheran beoordeeld worden, en die kan dan een authorisatiecode afgeven. Daarmee kan ik vervolgens bij de ambassade in Den Haag mijn visum afhalen. De aanvraag in Teheran heb ik door Iran Silk Road laten doen, inmiddels ruim 5 weken geleden. Maar helaas nog steeds zonder positief resultaat, ondanks de nodige mailtjes. Met alle sancties en boycots vanuit Amerika en Europa, en de hoog oplopende spanningen, kan ik  me voorstellen dat ze in Teheran niet zo heel veel goodwill hebben voor rare kaaskoppen die onafhankelijk het hele land willen doorkruisen. En de ramadan was net voorbij, dan gaat het allemaal wat trager, volgens de mevrouw van Iran Silk Road.

Maar zonder Iran-visum gaat mijn overland-avontuur niet door; ik kan niet echt om Iran heen dus dan zou ik genoodzaakt zijn om het vliegtuig te nemen, bijvoorbeeld vanuit Istanbul. Bummer. Niet alleen mis ik daardoor Iran, waar ik heel erg benieuwd naar ben,  maar het verlaagt het prestige van mijn reis ook wel. Maar goed, ik heb nog een klein weekje de tijd; het kan allemaal nog goedkomen. Desnoods kan ik het ook nog in Istanbul proberen. Hier past maar 1 instelling: ik zal dat visum krijgen, insha’Allah!