Het spoor naar India

Sinds een paar dagen mag ik me officieel “Rescue Diver” noemen. Ik heb de course met goed gevolg doorlopen. Het was niet heel makkelijk en ging niet helemaal van een leien dakje. En toen werd ik ook nog eens ziek, precies op de dag van de praktijk-scenario’s.

Ik volgde de cursus met twee Israeliers, die helemaal doorgingen voor Divemaster. Dat vond ik zelf nog een brug te ver. Dat traject duurt minimaal een maand, die tijd had ik niet eens. Dat komt nog wel een keertje.

De theorie, op de eerste dag, was niet moeilijk. Dat is het nooit; video kijken, boekje lezen en wat vragen beantwoorden. Allemaal erg schools. Maar de theorie moet in de praktijk gebracht worden en dat is wat lastiger. Dat merkten we de tweede dag.

Zoals ook met gewone EHBO is het belangrijkste je eigen veiligheid. Dus we begonnen met wat herhalingoefeningen: hoe te reageren als je eigen lucht op raakt, als je masker of regulator van je gezicht wordt geschopt. Dat gebeurt soms als je voorganger wat hard met zijn flippers flapt.

Daarna gingen we oefenen hoe je andere duikers helpt. Iets wat vaak voorkomt is: een duiker die compleet in paniek raakt. We leerden wat technieken om de duiker dan te kalmeren, en ook hoe je de duiker helpt als de paniek niet minder wordt. Dat komt neer op wat speciale grepen om de duiker in bedwang te houden, snel het drijfvest op te blazen zodat ie niet verzuipt, en als ie dan nog niet kalmer wordt dan moet je maar gewoon wachten tot ie zichzelf uitput. Dan heb je geen “panicked diver” meer maar een “tired diver” of zelfs een “unresponsive diver” en daar zijn weer andere benaderingen voor.

Zo zijn er diverse manieren om een vermoeide duiker naar de kant of de boot te slepen; veel daarvan had ik in een grijs verleden als klein Lennartje al geleerd in het zwembad. Ook leerden we wat technieken om een duiker het land op te slepen of in de boot te hijsen. Dat was allemaal wel te doen.

Het wordt lastiger als de duiker echt niet meer reageert; zeker als dat diep onder water gebeurt. Je moet hem/haar dan naar boven brengen; gecontroleerd en niet te snel. En dan dan begint de CPR: noodbeademing.

Beademen van iemand op land is al iets wat je moet leren maar op zee is het heel andere koek. Hartmassage geven in het water is niet mogelijk, maar er zijn heel veel andere dingen waar je aan moet denken. Om te beginnen elke 5 seconden een beademing geven. Maar ook: het hoofd van het slachtoffer boven water houden; zorgen dat er geen golven over de mond of neus heenslaan; zijn/haar lood-riem en scuba gear uittrekken; je eigen scuba gear uittrekken; en de duiker naar de boot slepen. En dat allemaal tegelijkertijd; en vooral niet het ritme van de ademhalingen loslaten!

Dit hebben we heel vaak geoefend, tot we allemaal behoorlijk uitgeput waren. Na elke duik, dus ook nu, is het de bedoeling dat je zelf je gear weer naar het duikcentrum draagt, alles schoonmaakt (zout water is funest voor bijna alles) en netjes ophangt. We konden geen pap meer zeggen; en tot overmaat van ramp bleek ook het schip met bier niet aangekomen te zijn dus konden we niet eens relaxen met wat gerstennat.

‘s Avonds heb ik in mijn resort een fout gemaakt. Ik heb namelijk een “continental” gerecht besteld. Ik wilde eens wat anders dan de Indiase of Chinese gebruikelijke gerechten. Maar met continental food hebben veel Indiers wat moeite; als je geluk hebt smaakt het alleen middelmatig. Mijn maaltijd (een kip-steak met patat en rijst en salade) smaakte best okay maar mijn lichaam kon het minder goed vinden met het eten. ‘s Nachts werd ik ziek, en bijna de hele nacht heb ik kotsend en schijtend op de wc doorgebracht. Het was de eerste keer dat ik echt ziek was, na bijna 5 maanden reizen, toch best een prestatie.

De volgende dag voelde ik me nog vrij beroerd dus heb ik opgebeld naar Barefoot en me afgemeld voor de derde dag van de cursus. Want diarree in een wetsuit… als je weet hoe een wetsuit je lichaam warm houdt, dan weet je waarom je dat niet wil. Gelukkig kon ik twee dagen later alsnog de cursus afmaken.

Het idee van de praktijkscenario’s is dat je “gewoon” gaat duiken, en dat er “van alles” mis kan gaan. Ik had zelf veel mogelijke scenario’s al mijn geestesoog laten passeren en daar zat echt nare shit tussen. Meerdere duikers zonder lucht op 30 meter diepte; aanvallen van haaien; duikers die krankzinnig van paniek werden; en meer van dat soort dingen.

Het viel allemaal mee. De instructeur wilde me zelfs al voor de duik vertellen wat ik kon gaan verwachten, maar dan is er geen lol aan! Maar ook zonder zijn uitleg zag ik de boel al van mijlenver aankomen.

Zo ging er met de duik een van de Israeliers mee, Eilad. Hij had de cursus al gehaald, evenals zijn vriend. Toen ik hem met de instructeur zag smoezen zag ik de bui al hangen; en toen hij bij de duiksite als eerste in het water ging was het helemaal klaar als een klontje. Ik deed alsof mijn neus bloedde en ging ook het water in.

“Help help!” hoorde ik de instructeur. “Missing diver, missing diver!”

Gaap.

Ik stak mijn hoofd onder water en zag hem al op een rots liggen. Hij speelde dood. Maar nog niet zo dood dat hij nog wel op zijn computer bleef kijken, en ook ademde hij verdacht veel voor een dooie. Toch was het blijkbaar realistisch genoeg want een van de andere duikers (die van niets wisten) zwom meteen naar hem toe en schudde hem door elkaar en wilde hem al naar boven sleuren. “NEE niet doen, dit is een oefening! Dit moet ik doen!!” Nou ja, dat zei ik niet, maar gebaarde ik. Want praten onder water is wat lastig.

Dus ik bracht hem naar boven zoals het hoort en uiteraard, hij speelde nog steeds dood. Dus begon ik de CPR procedure. Het ging niet helemaal goed volgens de instructeur, dus het moest een keer over. Toen het naar tevredenheid was, konden we alsnog aan de duik beginnen.

Ik had niet zoveel oog voor de scenery, want ik zat me constant af te vragen wat er nog meer zou gebeuren. Halverwege raakte de instructeur opeens totaal in paniek en hij schoot omhoog. Ik reageerde snel en op de juiste manier en wist de ascent te stoppen en hem weer te kalmeren.

Aan het eind van de duik, toen we allemaal boven waren gekomen, zag ik hem opeens bewegingsloos in het water liggen. Nee, niet weer het “unresponsive diver scenario”, dacht ik. Dit hebben we toch al gehad? Ik zwom op hem af en schudde hem door elkaar. “Hey man, are you OK?!?” Maar dit bleek geen oefening te zijn; hij was gewoon naar wat mooie kleine visjes aan het kijken, die ik nu natuurlijk weggejaagd had!

De rest van de dag gebeurde er niks engs meer. Eigenlijk vond ik het wat teleurstellend; als ik zelf de scenario’s had verzonnen had ik het de cursisten een stuk lastiger gemaakt. Maar ik was wel blij toen ik de hand kon schudden van mijn instructeur: ik had het gehaald!

Na de Rescue Course heb ik niet meer gedoken. Het was mooi geweest; eigenlijk wilde ik ook wel weg van het eiland. Het is supermooi hoor; termen als “idyllisch”, en “pittoresque” waren zeker van toepassing. Maar het blijft een eiland waar behalve strand, zee en palmbomen verdomd weinig te doen is. En dat gaat me snel benauwen; ik blijf een stadsmens. Als er dan ook nog geen bier is….. Dus heb ik een vlucht geboekt naar Kolkata. De boot duurt me nu toch echt te lang.

Dit verhaal tik ik in Port Blair, waar er wel snel internet is. Dus zoals beloofd, een paar foto’s. Allemaal boven water, want mijn HTC doet het niet zo goed op de zeebodem. Men vond het al vrij dapper dat ik dat ding meegenomen had op de boot!

Klaarmaken van de duikspullen

Zit mijn bril goed?

Plons!