Het spoor naar India

Inmiddels ben ik alweer anderhalve week terug in Nederland. Vorige week zaterdag landde ik rond zeven uur ‘s ochtends weer op de koude grond van Schiphol, waar mijn ouders me op stonden te wachten. Het was erg leuk om ze weer te zien, maar ook heel vreemd om opeens weer in het geregelde en gepolijste Nederland terug te zijn. Ruim 5 maanden had ik in compleet andere werelden doorgebracht. Maar aan de andere kant leek er helemaal niets veranderd te zijn. Het leek of het leven in Nederland stil was blijven staan. Zelfs het weer was vrijwel exact hetzelfde als toen ik vertrok; ik had de winter gewoon ertussenuit geknipt. Alsof ik maar een weekje weg was geweest.

De culture shock was toch wel heftig; aan het reizen wende ik veel sneller dan aan het thuiskomen, omdat ik me op het eerste al jarenlang van te voren had voorbereid. Wat doe je dan? Je pakt gewoon je koffers en je vertrekt weer! Een week na aankomst in Nederland zat ik weer met flink wat bagage in de trein. Misschien wat minder avontuurlijk dan de vorige tocht, ook iets minder ver, maar toch was het “reis” genoeg om er een laatste reisblog aan te wijden. Om af te kicken.

Deze keer hoefde ik beduidend minder lang in de trein te zitten. Bij Utrecht CS stapte ik alweer uit. Op het stationsplein ontmoette ik Michiel, en samen wachtten we op Merijn, die ons in zijn auto naar de plek van bestemming zou rijden: vakantiepark “de Maarnse Berg” op de Utrechtste heuvelrug. Ondanks dat het niet ver was, en we meerdere navigatie-toestellen tot onze beschikking hadden, zijn we er toch in geslaagd om op de totaal verkeerde plek te eindigen. We wilden daar graag de techniek de schuld van geven, maar er bleek dat we gewoon de verkeerde stad hadden ingeprogrammeerd. We moesten naar Maarn, maar we zaten in Doorn. Wat rondvragen bij de plaatselijke bevolking (ze verstonden hier gelukkig wel Nederlands) leerde ons dat we niet de enige waren; dat redde onze trots weer enigszins.

Toen we aankwamen bij het knusse vakantiehuisje kwam de heerlijke geur van verse pannekoeken ons al tegemoet. Muriel had een hele stapel gebakken en tussendoor was het ook nog gelukt om een lekkere salade te maken. Uitgehongerd van de lange reis gingen we aan tafel. De avond vulden we met bijpraten onder het genot van de nodige drankjes, en met kijken naar Kooten en De Bie op tv, met o.a. de gladde palen van de Vieze Man, en het gezellig zwieren & zwaaien van Carla met haar zoon Frank.

De volgende dag kwam langzaamaan de rest van de groep binnendruppelen: Renske, Bart, en Arnout. Als laatste Joost. Hij kwam niet naar het huisje maar we ontmoetten hem voor de oefenruimte in Utrecht, waar hij op zijn gemak een sigaar zat te roken. Want we gingen niet zomaar in een huisje zitten om te eten en te zuipen en te ouwehoeren; we hadden een Doel.

De groep van deze acht destijds allemaal Utrechters was namelijk ooit begonnen als een coverband. Door het lot zijn we in een “popworkshop” van het plaatselijke cultureel centrum bijelkaar gebracht, en dat bleek een goede match. Als band en als vriendengroep hebben we heel veel tijd samen doorgebracht en op de nodige podia gestaan in Utrecht en omstreken. Na het uiteenvallen van de muziekband, ook alweer een hele tijd terug, is de vriendschapsband blijven bestaan en we zien elkaar nog regelmatig. Een jaartje of twee geleden werd door Renske het idee geopperd om weer eens samen muziek te gaan maken. De reacties begonnen enigszins lauw, maar na een paar keer in de oefenruimte begon er toch weer wat te broeien en nu hebben we zelfs een heus optreden in de planning. Na jarenlang alleen maar samen eten, zuipen en ouwehoeren en muziek luisteren was het muziek maken echter wel wat roestig geworden, dus er moest wel weer geoefend worden.

Ik had zelf tijdens de hele reis maar twee keer een gitaar aangeraakt. En dan ook maar heel kort. In Esfahan, toen ik met Arash langs een muziekwinkel liep, kon ik me niet meer beheersen en heb ik een gitaar uit het rek gerukt en ben wat nummertjes gaan tokkelen. En in Jaipur heb ik op een heel oud barrel met maar 5 snaren een tijdje gejamd met wat talentvolle kindertjes die erg verdienstelijk tabla en harmonium speelden. Maar het eeltlaagje op mijn vingers was desondanks totaal verdwenen. Trompet spelen, dat had ik al helemaal niet gedaan, waardoor mijn “embouchure” (dat is een interessant klinkend woord voor lipspanning) belabberd was. Ik was niet de enige die weinig geoefend had; tegenwoordig hebben we beduidend minder tijd voor dat soort dingen dan tijdens onze onbekommerde studententijd. Toch zaten een aantal nummers er nog verrassend goed in; sommige andere nummers wat minder en het nieuwe nummer (Laat me, van Shaffy) zorgde zelfs bijna voor wat botsingen. Maar dat komt allemaal nog wel goed, voordat het optreden aanbreekt. Bovendien hoeven we nu de wereld niet meer te veroveren; als we maar lol hebben.

Na het oefenen gingen we weer terug naar het huisje, waar het weer lukte om verkeerd te rijden. Het werd dus een kleine omweg. We gingen gezamelijk aan het kokkerellen, met Michiel als chefkok, en na een heerlijk vegetarisch avondeten van wortelsoep, kikkererwten-salade en Turks brood moesten we natuurlijk een nachtwandeling maken. Want toevallig viel ons weekend samen met een vrij unieke astronomische gebeurtenis: een lunair perigeum: het moment dat de maan het dichtst genaderd is tot de aarde. Deze afstand was in tientallen jaren niet zo kort als nu. En deze keer was het zelfs een supermaan omdat het ook nog eens volle maan was.

De lucht was onbewolkt dus de maan was prachtig zichtbaar. Het maanlicht was behoorlijk fel, en wierp prachtige schaduwen, wat een mooi en mysterieus effect in het bos gaf. Ook leek de maan groter, maar dit kon ook gezichtsbedrog of wishful thinking zijn geweest. In ieder geval zorgde het voor leuke gespreksonderwerpen. Bart wist ook zonder hulp van Google Sky enorm veel interessants over de sterrenhemel te vertellen, en als je eenmaal over dat soort dingen aan het praten bent, en de wijn en cognac vloeit er na de wandeling ook nog eens rijkelijk bij, ben je voor je het weet druk aan het filosoferen over vierde en vijfde dimensies, katten van Schrödinger en andere raadselachtige shit van ons bestaan.

Diep in de nacht zochten we toch ons bed weer op. En toen wist ik ook meteen weer waarom ik op reis nooit in een hostel heb geslapen. Ik deelde de kamer met Joost, die een formidabele snurker bleek. De ramen trilden ervan in hun sponningen. Alsof hij er jarenlang op geoefend had! Ik riep hem uiteindelijk toe: “KAN HET MISSCHIEN NOG HARDER?!?” en daarvan werd hij gelukkig een klein beetje wakker; het snurken hield even op, precies lang genoeg voor mij om ook in slaap te vallen.

De volgende dag hebben we nog een paar semi-acoustische sessies gespeeld, met mij en Merijn op gitaar, Renske op saxofoon, Arnout op toetsen en de zeer sfeervolle accordeon van Bart. Door slim met drieklanken te stapelen weet hij hiermee, tegen alle conventies in, prachtige jazz-akkoorden te construeren. We maakten de laatste etensrestjes op van de vorige dag, zaten lekker in de zon, en rond half vier reden we weer richting Utrecht.

Het park uitrijden bleek nog een beetje lastig, aangezien we meer auto’s hadden dan uitrijkaarten, en de slagboom dus gesloten bleef. Maar de tip van een Hagenees die ook in de rij stond om eruit te rijden (“gewoân bumpeâh aan bumpeâh eâhruìtrèden!! doe ik oâk altèd!!”) werkte. We namen afscheid en even later stapte ik weer in de trein terug naar Rotjeknor.

Nu is het voorlopig echt afgelopen met het gereis. 🙁 Eerst moet ik weer een baan zoeken, en niet te vergeten, een huis (mocht iemand wat leuks weten, geef me een seintje!). Maar ondertussen ga ik gewoon weer dromen en plannen maken voor de volgende trip. Er komt dan ook vast weer een blog en ik hoop dat jullie er dan weer van genieten, net als ik!