Het spoor naar India

Kanyakumari, waar de Arabische Zee, de Golf van Bengalen en de Indiase Oceaan elkaar ontmoeten. Zuidelijker dan dit kom je niet zonder India te verlaten. Het is het einde van India.

Het is nog niet het einde van mijn reis want die zal een paar duizend kilometer naar het noorden eindigen. Maar de reis op zich begint al wel eindigheid te vertonen. Nog maar 1 echt doel, de Andaman-eilanden, en daarna wordt het langzaam weer tijd om aan huis te denken. Maar laten we niet te ver vooruit kijken! Dat einde komt vanzelf wel.

Kanyakumari is een populaire bestemming voor touristen, vooral de locale soort. In enorme meutes komen ze hier zichzelf laten fotograferen, vaak nadat ze met halsbrekende toeren over de rotsen zijn geklauterd om maar net een paar meter zuidelijker te komen.

Een paar honderd meter uit de kust zijn nog twee rots-eilandjes. Op het eerste staat een memorial ter ere van Swami Vivekanda, een invloedrijke Hindu, en op het kleinere tweede een enorm standbeeld van Thiruvalluvar, een beroemde Tamil dichter. Er gaat vanaf het vasteland een veerboot heen en weer naar deze rotsen. Helaas was de eerste dag dat ik er was de dienst opgeschort wegens slechte weersomstandigheden. Het waaide namelijk keihard. De volgende dag ging de boot wel maar toen ik bij de ticket-stand kwam schrok ik van de rij. Die was zo lang dat ik niet verwachte voor vijf uur nog aan de beurt te komen. En toen ik vanochtend kwam was de rij zelfs nog langer. De rijen bij de Efteling in het hoogseizoen waren er niks bij. Laat maar zitten dan. Indiers hebben wellicht het geduld om daar in te staan, maar ik niet.

Vanmiddag vertrek ik in zo’n fijne monster-busrit van 15 uur of langer naar Chennai. En daar maar proberen een kaartje voor de boot van 16 februari te bemachtigen. Die boot wil ik niet missen want de volgende gaat pas twee weken later. Of ik moet het vliegtuig pakken. Maar de boot heeft wel wat meer charme natuurlijk.

Ik wilde eerst de trein naar Chennai pakken maar die was al vol. Ja, twee dagen van te voren zijn bijna alle treinen al vol hier. Dat Indiase treinsysteem is vrij krankzinnig, en het duurde ook wel even voordat ik de werking doorhad. Het is eigenlijk heel simpel, ik zal het uitleggen.

Om te beginnen heb je veel verschillende klasses. Niet alleen 1e en 2e zoals bij ons. Je hebt de gewone ongereserveerde klasse, de sleeper, de 3AC, 2aC, 1AC en een gewone First Class. En dan heb je de kaartjes. Die komen uit verschillende quota. Beginnend met “general”, het gewone standaardquotum. Dat is vrijwel altijd uitverkocht. Je kaartje is dan “waitlisted” en dat betekent dat je nog maar moet afwachten of je uberhaupt mee mag. Er moeten dan dus kaartjes geannuleerd worden.

Omdat Indiers weten dat er zoveel van hen zijn, kopen ze als ze met de trein willen uit voorzorg meerdere kaartjes. En dat doen ze vaak weken van te voren. Heel veel kaartjes zijn dan al waitlisted. Naarmate de reisdag nadert, checken ze welke kaartjes een gereserveerde plek hebben verkregen, en de andere kaartjes annuleren ze. Dit kan namelijk vrijwel zonder kosten.

Dus is het allemaal nogal een loterij; zeker als je niet weken van te voren je kaartjes wil regelen. Ik moest van Kochi naar Kanyakumari, dus keek ik op de website. Helaas, alle treinen hadden al een wachtrij. Daar had ik geen zin in; dan sta je daar, uitgecheckt uit je hotel, met al je zooi bij je, en dan blijk je niet mee te mogen omdat de wachtrij niet voldoende is geschronken.

Geen nood: er zijn nog meer quota. Zoals een quotum voor vrouwen, voor militairen, gehandicapten, touristen, en er is een speciaal “emergency” quotum. Dit kun je gebruiken als je snel wil reizen en wachtrijen wil ontwijken. Het kost een paar honderd rupee meer en de kaartjes zijn niet annuleerbaar. Maar in de meeste gevallen ben je zeker van een plek. Dus daar heb ik maar voor gekozen.

Ik wilde het kaartje zelf via internet kopen maar opeens accepteerden ze geen buitenlandse credit cards meer, dus ik was gedwongen om het bij een travel agency te halen. Die er ook weer service kosten bovenop gooit. Maar goed, ik had mijn kaartje, confirmed en wel!

Als alle treinen een wachtrij hebben dan verwacht je dat de trein op zijn minst een beetje vol zit. Maar tot mijn grote verbazing was de trein zo goed als leeg! Ik had de hele coupe voor mijzelf en in de rest van de 2AC klasse zat slechts een paar mensen. Krankzinnig toch. Ik had zonder problemen een gewoon kaartje kunnen kopen, maar ja, dat blijft een gok. Een raar ondoorzichtig systeem dat in theorie zou moeten werken maar in praktijk gaat het toch net iets anders.

Van Kanyakumari naar Chennai wilde ik weer een trein nemen maar ik was natuurlijk weer veel te laat. Twee dagen van te voren een trein reserveren, wat denk ik wel? Zelfs het TATKAL (emergency) quotum was al helemaal vol voor de komende week, dat kon ik dus vergeten. Daarom maar de bus. Om de een of andere reden is het nooit een probleem om een bus te regelen; een dag van te voren of zelfs de zelfde dag is er bijna altijd gewoon plek. Wel wat minder comfortabel natuurlijk. En zeker niet zo comfortabel als van Kochi naar hier.

Kochi was trouwens best leuk. Het was tof om de Nederlandse sporen te zien. In 1663 hebben de Nederlanders Kochi namelijk veroverd op de Portugezen. Het stadje is wel erg toeristisch. De backwater-tocht die ik de tweede dag heb gemaakt was erg ontspannend… een beetje *te* ontspannend. Godsamme wat was dat saai, ik kon nauwelijks mijn ogen open houden….