Het spoor naar India

De Russen. Lange tijd zijn we doodsbang geweest dat ze zouden komen, en de democratische wereld binnen zouden vallen met hun T-90 tanks en MIG straaljagers. Dit is nooit gebeurd. Maar de Russen zijn wel gekomen. Met gewone lijnvluchten. En hun wapens zijn geen AK-47s maar badhanddoeken, een grote onbeschofte bek en overdonderende aantallen.

Russen zijn een lomp, onbeschoft en manierloos kutvolk. Ze vallen met hele meutes tegelijk een plek binnen, annexeren het volledig en verwachten dat iedereen naar hun pijpen danst. Ze spreken slechts 5 woorden Engels en vinden dat al een hele geste. Ze zetten alles op alles om het iedereen zo moeilijk mogelijk te maken en verwachten desondanks dat ze als celebrities behandeld worden.

Met z’n tienen verschijnen ze bij de strandtent. “Hey man!! We want beds!!” Ze staan erop dat de hele bedden-configuratie aan hun wensen aangepast wordt, want ze willen natuurlijk wel allemaal bij elkaar liggen. Nadat ze passief hebben toegekeken hoe twee waiters hun bedden verslepen, gaan ze op het terras zitten, bestellen bier, en komen er niet meer vanaf.

Luid Russisch sprekend vallen ze met hun vijven neer op een terras. Uiteraard moet er met tafels geschoven worden. Ze doen een kwartier over bestellen, waarbij ze zich vier keer bedenken, onderling ruzie maken, en als ze er eindelijk uit zijn, en de ober wegloopt, ze hem nog drie bestellingen naroepen. Ze wachten ongeduldig op hun eten, en vallen constant het personeel lastig: “Hey man, my cheese garlic naan, coming right? I’m hungry!!”

Dit laatste gebeurde gistermiddag. Maar gisteravond was ik getuige van de meest beschamende, grove groep Russische stinkhonden ooit. Ik zat in hetzelfde restaurant als de vorige dag, toen een groep van 7 oostblokkoppen het dak bestormde. Ze namen vier tafels in beslag en begonnen luid onderling te brabbelen. De waiter kwam hun bestelling opnemen en toen begon het.

De groep deed er tergend lang over om te beslissen en te bestellen. Ze wilden ook niet zomaar een gerecht van het menu, nee, dat zou beneden hun waarde zijn. “I want the tuna salad, but without the salad thing. And then boiled potatoes. Not baked! And some chicken, like the chicken curry but without the curry!” En zo ging het verder. De waiter deed stinkend zijn best en probeerde het allemaal op te schrijven. Maar dat was bijna niet te doen: bij nummer 4 had nummer 2 zich bedacht: “no cancel that! I want a tomato soup instead of the potatoes. And some french fries!”

Met het begin van wanhoop in zijn ogen liep de waiter na een kwartier met een vol opschrijfboekje richting keuken. Maar nee; “Hey man and bring us also some sprite and coke! Quick!!”

De keuken werkte verbazend snel en efficient. Maar niet snel genoeg; want de Russische magen knorden en dan is de Rus ongedurig. “Man!! Where’s my pasta!?!? Oh and another coke!”

Toen het eten na een paar minuten werd geleverd vielen ze als hongerige varkens aan, de meesten languit liggend, sommigen met blote buik, waar ze ongegeneerd aan lagen te krabben. Het eten was uiteraard weer aanleiding voor hele bergen aanmerkingen en nieuwe eisen: ketchup, soya sauce, quick!!

Even later lagen ze ruftend en boerend uit te buiken. Gelukkig vroegen ze al snel om de rekening. De waiter dacht zich ervan af te maken met een totaalrekening, maar nee. Wat denkt ie wel. “It’s much too hard for us to do this! You specify for everyone!”

Dus hij ging iedereen van de groep afzonderlijk langs. Er ontstonden weer ruzies over wie wat had gehad, en toen kwam de prijs. “What?! 65 rupees? That’s too much man!” Grumbelend betaalden ze, met veel misbaar. Sommige anderen waren wel gul: ze gaven wel een fooi van 2 rupee, achteloos, alsof het niks was!

De waiter begon nu een zenuwtikje te vertonen en er popte opeens een ader op aan de zijkant van zijn nek. Maar hij bleef bewonderenswaardig rustig en correct. Mij was dat niet gelukt, denk ik.

Net toen dit hele circus voorbij was, en de waiter met trillende armen wegliep, besluit de helft dat ze ook nog een fles water willen. Die bestellen ze niet gezamelijk. Nee, iedereen vraagt, een voor een, om hun fles. Ze moeten nu meteen betalen, het enorme bedrag van 20 rupees. En dat geeft grote problemen. “I give you 10!”, riep een van de slavische pokke-paupers serieus, alsof hij op een markt stond. Een ander vond het ook wel heel veel geld, en kon helaas niet meer missen dan 18 rupees. “I’ll give you two rupees tomorrow, ok!?”

Eindelijk, EINDELIJK was alles geregeld, ze drukten hun joints uit, en ze stonden op. Maar ze gaven nog even een naschop.

– “How late are you open, tomorrow?”
– “From 8 AM till 11 PM, sir.”
– “We want here eat on 7 AM. We want to see sunrise. You open then, ok?!”
– “Erhm I guess no problem sir, we’ll be open.”
– “You be open, ok!!”

Iedereen slaakte een diepe zucht toen ze eindelijk opgetieft waren. Ik sprak even met de waiter, die was over zijn toeren: “my brain didn’t work anymore!! I nearly went crazy!!!” Mijn rekening hoefde hij in ieder geval niet te specificeren, en hij kreeg een heel vette fooi.

De volgende dag, bij het ontbijt vroeg ik of de Russische invasie deze ochtend wederom plaatsgevonden had. Een andere waiter rolde met zijn ogen. “Heb je het niet gehoord dan? Het was bijna vechten!” Uitgeput ging hij liggen op de ligkussens, en hij vertelde over hoe massa’s Engelse toeristen weggejaagd werden door de Russische legers die binnenmarcheerden. Hele stranddorpen, waaronder Anjuna, zijn nu voor een groot deel in handen van Russische maffia.

De Russen hebben een nieuwe vorm van oorlogvoeren ontdekt, en hun strategie lijkt doeltreffend. Een tank kun je opblazen, een MIG schieten onze F16s zo uit de lucht. Maar wat doe je in godesnaam tegen deze stinkende sprinkhanenplaag? Misschien moeten we er maar weer een grote muur omheenzetten, zoals vroeger. Trespassers will be shot.