Het spoor naar India

Reizen is vaak een kwestie van je overgeven en met de stroom meegaan. Zeker in een vreemd land waar je de taal niet spreekt is dat soms pure noodzaak. Een restaurant binnengaan en blind wat onbegrijpelijke tekens aanwijzen, en maar afwachten wat je krijgt. Naar het busstation gaan, je bestemming zeggen en je laten meevoeren door hulpvaardige mensen, langs diverse loketten en uiteindelijk vanzelf in de juiste bus terechtkomen. En soms kunnen hele kleine, onbetekenende daden, zoals een voorbijganger naar de weg vragen, tot erg verrassende en leuke dingen leiden.

Momenteel zit ik al bijna een week in in Yazd, dat tot de alleroudste steden ter wereld behoort. Dat is te zien; een groot deel van de stad bestaat uit smalle kronkelweggetjes langs oeroude huizen die gemaakt zijn van in de zon gedroogde modderblokken. Ik heb mijn intrek ook in dit oude gedeelte genomen, in het Silk Road Hotel. Erg sfeervol en gezellig, met een relaxte binnenplaats waar het aangenaam toeven is.

Na een tijd door de steegjes en gangetjes gedoold te hebben, heb ik een toer voor de volgende dag geregeld, naar wat interessante plekken in de woestijn rondom Yazd. Toen kwam ik in het hotel twee Nederlanders tegen, Jacco en Rudy. We hebben een tijdje zitten praten en besloten toen om gezamelijk te gaan eten. De kebab-moeheid had ook bij hen toegeslagen, en de Lonely Planet vertelde over een goed Italiaans restaurant waar ze (ja, echt ongelooflijk) ook echt Italiaanse pizza’s zouden maken. Pizzatenten genoeg in Iran, maar die maken iets wat er misschien vanuit de verte uitziet als een pizza maar van dichtbij is het toch allemaal wat minder. Dus we waren het snel eens: daar moesten we naartoe.

Het was wel een flink stuk volgens de kaart, en de LP is al wat ouder, dus voor de zekerheid maar even checken of de zaak nog wel bestond. Ja dus, maar hij was wel verhuisd, aldus de receptionist van het hotel. Hij kruiste het aan op de kaart en wij gingen op weg.

Het restaurant konden we niet meteen vinden, dus we hebben het maar even gevraagd, aan een meisje dat over straat liep. Ze kende het restaurant wel, en begon enthousiast de weg uit te leggen. Het bleek vrij dichtbij. Ze was heel aardig en als dank dat we aan haar de weg vroegen, kregen we alledrie een koekje mee. Dat was al vrij ongebruikelijk, hoe vaak gebeurt je dat in Nederland nou?

Maar dit was nog maar het begin. Het restaurant hadden we snel gevonden en we hadden elk een pizza besteld en zaten te wachten, onder het genot van een Delester, een “Islamitisch biertje”. Dit is een goudgeel drankje met echte hop en mout erin, zelfs met een schuimkraag als je het inschenkt, maar dan wel geheel zonder alcohol, en met een lekker fris citroensmaakje.

Opeens liep daar het meisje van net weer binnen, samen met haar echtgenoot. Ze was zo blij dat we haar de weg hadden gevraagd, dat ze meteen naar huis was gegaan, haar man in de auto had gesleurd en ons achterna was gekomen. Ze heette Arefe, en haar man Aresh.  We nodigden ze uit aan ons tafeltje en wij werden op onze beurt meteen uitgenodigd om de volgende dag bij hun op de lunch te komen. Die uitnodiging accepteerden we met plezier. Die woestijntoer die ik had geregeld zegde ik wel af. We boden ze ook wat te eten en drinken aan, maar ze zeiden meteen al: “jullie zijn nu onze gasten, dus wij betalen hoor.”

Dit vonden we wat te gek en we protesteerden. Maar daar wilden ze niks van weten, wat we ook zeiden. Voor we er erg in hadden waren onze pizza’s al betaald, en we begonnen ons al een beetje bezwaard te voelen. Was dit die beroemde (beruchte) Iraanse beleefdheid? Hadden wij feller moeten protesteren? Hebben we ze nu op enorme kosten gejaagd?

Na de pizza werden we meegenomen door Aresh en Arefe in hun auto. We kregen een flinke sightseeing tour. Het was erg leuk en ze waren ontzettend aardig. Maar in hun enthousiasme kwam er maar geen eind aan. Het liep al tegen elven en we suggereerden nu maar weer terug naar het hotel te gaan. Maar niet voordat we allemaal een lekkere faludeh met ze te eten. Dit is een heerlijk zoet en koud nagerecht, waarvan ik het recept nog wel zal posten.

Wij drieen waren het er over eens dat wij nu degenen moesten zijn die betaalden. Maar nee, die kans kregen we niet. Want toen een van ons aanstalten maakte om op te staan en de portomonnee te trekken, werd hij gewoon weer op de stoel gedrukt. “Niks ervan! Jullie zijn nog steeds onze gasten!” En ook nu betaalden onze gastheer en -dame.

De volgende dag haalden ze ons om 11 uur ‘s ochtends op bij het hotel. Jacco en Rudy hadden een aantal blikken stroopwafels uit Nederland meegenomen en wat Haagse hopjes, speciaal voor deze gelegenheden. Ik wilde een bos bloemen kopen maar het was helaas vrijdag en dat betekent, net als op zondag in Staphorst, dat er geen enkele winkel open is. Maar Aresh en Arefe waren erg blij met het Hollandse snoeppakket.

We reden richting de bergen, waar de ouders van Arefe een zomerhuisje hebben. De bergen rond Yazd zijn nog best hoog, de hoogste top is meer dan 4000 meter. Bijna bovenaan de berg kwamen we bij een bergdorpje dat ook in Italie had kunnen zijn, qua sfeer. We werden heel erg hartelijk ontvangen door de ouders. Meteen werden we volgestopt met allerlei lekkers. Er was cake gemaakt, en er waren verse granaatappels, en allerlei gedroogde vruchten. Daarna gingen we met z’n vijven een flinke bergwandeling maken, want er was nog wel wat werk in de keuken te doen.

De heerlijk frisse berglucht was een verademing na alle smog in de stad, en de omgeving was prachtig. Rammelend van de honger kwamen we terug. De vader stond voor het huis kip kebab te maken, op de barbecue. Moeder was flink in de keuken bezig. Het rook allemaal superlekker. Even later konden we “aan tafel”, maar dan wel zonder tafel. Want we zaten gewoon op de grond, op een kleed in de kamer. Weer werden  we helemaal volgestopt. En het was allemaal zo ontzettend lekker en ontspannen, dat we allemaal ons helemaal het schompes hebben gegeten, aan de kebab, garnalencurry met aardappels, yoghurtdrank, en gebakken vis.

Na het eten wederom een korte wandeling om het eten wat te laten verteren, en toen werden we weer naar beneden gereden. Onderweg stopten we nog een paar keer, want we kwamen langs een gebakswinkel en langs een winkel met de heerlijkste rozenwaters, en daarvan moesten we natuurlijk wat van meekrijgen. Dus alledrie kregen we een ENORME bak gebak mee en een fles van anderhalve liter heerlijk rozewater. Daar kun je vierenhalve liter heerlijke limonade van maken, door het aan te lengen met water en wat suiker. Vier en halve liter. Waar laat ik dat??

We kwamen aan bij het huis van Aresh en Arefe, en daar zagen we, toch wel tot onze opluchting, dat ze geenszins onbemiddeld waren. Een prachtig kast van een huis, met een enorme woonkamer, vol met de prachtigste tapijten en voorzien van alle gemakken, inclusief een megagrote breedbeeldtv met satellietontvanger. Wat we al lichtjes vermoedden klopte dus wel; we hoefden niet bang te zijn dat we ze in de geldproblemen zouden brengen.

En weer, kwam er eten. Stukken meloen, druiven, kersen, het kon niet op. Er werd een tvzender opgezocht waar wij ook wat aan hadden. BVN gaf geen signaal, “maar jullie kunnen toch ook Duits verstaan?” Dus toen zaten we opeens naar de Duitse versie van GTST te kijken op ZDF. Even later kwamen ook de ouders van Arefe weer even langs. Er werden adressen uitgewisseld en we werden daarna weer netjes bij het hotel afgezet. We hebben wel een kwartier bedankjes uit staan wisselen. Onze gastheer en -dame waren zo ontzettend blij dat ze ons als gast hadden gehad. En wij waren zo ontzettend aardig en gastvrij ontvangen. En dat allemaal omdat we om de weg hadden gevraagd. Ongelooflijk toch?

Terug in het hotel konden we geen pap meer zeggen. We hebben het diner dan ook maar overgeslagen. Wat een fantastische ervaring!!