Het spoor naar India

Wat een reis. Vannacht, na drie nachten in de denderende couchette eindelijk weer in een stilstaand en ruim bed, voelde ik het spoor nog nadreunen. Een treinreis in Nederland kan ik nu nooit meer als “lang” bestempelen, zelfs van Maastricht naar Delfzijl is slechts een kippe-eindje. Maar de reis had veel charme en ik heb er ook dankzij leuke reisgenoten en een pak kaarten erg van genoten.

De marathon-tocht begon vanaf het Haydarpasa station in Istanbul, rond middernacht. Omdat ik goede verhalen gehoord had over de stationsrestauratie was ik daar al aan het begin van de avond naartoe gegaan, met de ferry. Eerst even met de locals aan de bar gehangen. Er hing een heel relaxte sfeer, en er werd flink gezopen. Halve liters Efes, flinke glazen raki, en hier en daar werd het bier nog even aangesterkt met wat extra spirit. Er waren vrijwel alleen mannen; de paar vrouwen die ik de hele avond heb gezien waren allemaal toeristen, en op de vingers van 1 hand te tellen. Op het menu stonden lekkernijen als “goat balls” en “brain salad” maar ik heb het toch maar bij een simpele kebab gehouden.

Daarna was het nog een paar uurtjes wachten op de trein. Gelukkig was het station overdekt want het goot, met bakken tegelijk kwam het uit de hemel. Toen de trein eindelijk kwam was het even chaotisch met het zoeken naar de juiste couchette. Eerst werd ik door de conducteur naar een couchette gebracht die helemaal niet overeenkwam met het nummer op de reservering. Dus ben ik zelf maar even gaan zoeken. Bij de juiste coupe was de deur dicht; ik opende hem en ik zag twee Turkse of Iraanse vrouwen. Toen ik voorzichtig suggereerde dat dit wel eens mijn couchette zou kunnen zijn, zag ik verschrikte grote ogen, en riepen ze in koor “No!!!” Hmm ok, da’s duidelijk, dus ik weer terug naar de conducteur en ik vond uiteindelijk een plekje bij Stefan, een Duitser en Colin, uit Schotland.

Er zaten nog meer buitenlanders in de trein, allemaal jonge mensen, waaronder Enok uit Noorwegen, Tom uit Engeland en Martin, ook uit Duitsland. Het klikte prima met hen, als je met z’n allen naar een land als Iran gaat dan geeft dat meteen al een band. Lekker lauw bier gedronken, wat gepraat, en daarna slapen.

Als je zo lang in de trein moet zitten, dan kun je maar 1 ding doen en dat is je er volledig aan overgeven. En dat is best prettig. Je hoeft nergens naartoe, je *kan* nergens naartoe, dus uiteindelijk voelt dat zo ontzettend relaxed. Gewoon wat praten, lezen, uit het raam staren, en als de maag begon te knorren toog je naar de restauratiewagen. Tom had een pak kaarten bij zich dus al gauw zaten we te kaarten. Uren, en urenlang achterelkaar. Het ging niet om het winnen, maar gewoon om tijd verdrijven.

Stefan was, zoals het een Duitser betaamt, sehr punktlich, en hij zat bij elk station te turen in de dienstregeling. We hadden al snel een vertraging van een paar uur, zei hij. “Ik hoop dat de trein nog harder gaat rijden om die vertraging in te lopen!” Maar die hoop bleek vrij futiel. Wie geeft er wat om een paar uur vertraging bij een treinreis van 3 dagen in een trein die slechts 1 keer per week vertrekt?

Veel te laat kwamen we aan bij Lake Van, het meer waar we allemaal de trein uit moesten, en met de ferry moesten oversteken. Er ging 1 wagon met bagage mee op de ferry. Heerlijk om weer even in de buitenlucht te kunnen zijn, wind door de haren, op de grote boot op het meer. Enok maakte een groepsfoto: “please bring out your nationalities!” “Should I light a joint?” zei ik. En Tom uit Engeland: “Oh I guess I’ll have to punch someone in the face then!”

Op de boot kon je ook euro’s of lira’s omwisselen voor Iraanse rials. De wisselkoers was okay, die had ik van te voren gecheckt op internet. Dus even later mocht ik me opeens een multimiljonair noemen. Ik was goed voor 2 komma 8 miljoen rials, een flink pak papier.

Rond elven kwamen we bij de andere oever aan, waar we nog even op de Iraanse trein moesten wachten. Na wederom een kleine chaos om een goede plek te bemachtigen, reden we verder, en al snel moesten we er weer uit om een exit-stempel te halen bij de grens. Dat kostte vrij lang. De vrouwen op de trein die tot nu toe vrij westers gekleed waren geweest, waren nu allemaal gehoofddoekt of zelfs bedekt met een zwarte chador. Er was een aparte rij voor mannen en vrouwen, en als man werd je ook niet geacht om naast een vrouw te gaan zitten in de wachtkamer.

Daarna kwam het Iraanse gedeelte van de grensovergang nog. Er kwamen officials aan boord die bagage ging doorzoeken. Dit ging steekproefsgewijs, wij hoefden onze tas alleen even open te maken, er werd verder niet in gezocht. Onze paspoorten werden opgehaald, en toen was het wachten totdat we deze weer terug zouden krijgen. Er zaten twee mannen in een coupe, met een notebook, en een hele stapel paspoorten. Wat ze allemaal ermee deden werd me niet duidelijk maar het duurde uren. Ik voelde me niet heel erg comfortabel met het feit dat ik mijn paspoort niet zelf bij me had dus ik wilde graag wakkerblijven totdat ik hem terug kreeg. Maar het was inmiddels over vieren ‘s nachts en uiteindelijk viel ik toch in slaap. En net toen ik weggedommeld was werd er op de deur gebonkt en kreeg ik mijn paspoort terug. De twee duitsers in mijn couchette moesten nog een paar uur langer wachten, om onbekende redenen.

De sfeer in de Iraanse trein was heel anders. Het personeel was erg gastvrij, en de trein was mooier en schoner. Het eten was echter minder goed dan in de Turkse trein, daar stond tegenover dat ze het in de couchette kwamen brengen. En natuurlijk kon je bij je eten geen biertje meer krijgen. We hadden nog flink wat tijd om te doden, dus al snel kwam het spel kaarten tevoorschijn. We hadden de eerste ronde nog niet eens afgemaakt of we werden aangesproken door iemand in een uniform: “Sorry. No alcohol. And no gambling! This is the ISLAMIC republic of Iran. Welcome.” Bummer.

Inmiddels hadden we minimaal 4 uur vertraging opgelopen. Dat zou betekenen dat we niet voor middernacht aan zouden komen. Ik had nog geen hotel geboekt maar dat leek me nu toch wel handig. Dus ik ben wat gaan rondbellen. Bij de eerste vier hotels ving ik bot: ze hadden geen kamers en bij eentje werd niet opgenomen. Ik had nog een alternatief, maar dat was een hotel dat vrij ver boven mijn budget zou zitten. Zij hadden nog wel plek, maar een kamer zou 100 dollar per nacht kosten. Nou ja, voor 1 nachtje kan dat best, ik kon ook ergens een bed in een dorm regelen maar na dagenlang treinen had ik liever een eigen kamer met goed bed en vooral, een lekkere douche.

Het Ferdossi Grand Hotel is echt superluxe, een beetje over the top, maar man wat heb ik heerlijk geslapen. Ik kwam er pas rond half drie ‘s nachts aan, en toen ben ik meteen mijn nest in gerold. De checkout tijd is twee uur, dus ik ben ook van plan om pas 1 minuut voor 2 weg te gaan.  Ik ga dan niet een ander hotel meer zoeken, daar heb ik geen zin in. Het plan is om meteen Teheran weer achter me te laten en de bus te pakken naar Kashan, slechts drie en een half uur rijden, nou dat is toch niks?

Foto’s volgen later, even geduld nog!