Het spoor naar India

Maar nu gelukkig niet meer. Want vanochtend ben ik hiertegen ingeënt. Tijdens mijn reis in Mali heb ik de tiefus van dichtbij meegemaakt, en gezien hoe een gezonde en vrolijke Nederlandse vrouw binnen enkele dagen in een huilend, uitgemergeld wrak veranderde. Het scheelde heel weinig of ze was er aan bezweken. Dus een vaccinatie leek me wel een goed idee.

Het was alweer het derde bezoek aan de TravelClinic van het Havenziekenhuis en ik ben er nog niet vanaf. Als je zo lang op reis gaat, krijg je echt de full treatment. Ik heb de afgelopen weken al inentingen gehad tegen hepatitis B, rabiës en Japanse encefalitis. Er is ook een Mantoux-test gedaan, als nulmeting, die wordt over een paar dagen afgelezen. Daarna mag ik nog terugkomen voor de tweede hepatitis B prik, een grote dikke naald die diep in de spier wordt gejast, allemaal heel fijn. Maar dan ben ik er klaar mee. Twee maanden na mijn reis moet ik dan nogmaals een Mantoux-test laten doen, maar dat is nog zo ver weg …

Het is een prettig idee om goed beschermd op reis te gaan, maar die prikken kosten wel een vermogen. Ben er nu al honderden euro’s aan kwijt. En van mijn zorgverzekering bij DSW krijg ik maar maximaal 50 euro per kalenderjaar vergoed. Ik had 100% vergoed gekregen als ik naar een door hen aangewezen vaccinatiebureau was gegaan, maar daarvan is geen vestiging in Rotterdam, en bovendien zag ik het weer net te laat.

Eigen schuld dus, maar vind het wel irritant dat mijn verzekeraar alleen de kosten vergoedt als het bij instellingen gebeurt waar ze zelf een of andere handjeklap-overeenkomst mee heeft gesloten. Het havenziekenhuis is niet de eerste de beste; het is de grootste autoriteit op het gebied van tropische ziektes in Nederland, dus waarom zo’n karige vergoeding… Het zal ze ook niet om kwaliteit gaan, het gaat allemaal om de centjes. Maar goed. Zij kunnen allemaal de tiefus krijgen. Ik lekker niet meer. 🙂