Het spoor naar India

Over minder dan drie maanden ruil ik mijn veilige en voorspelbare leventje als kantoorpikkie in voor een ietwat spannender en dynamischer bestaan: dat van werkeloze en dakloze vagebond.  Ik heb ontslag genomen, zeg mijn huurhuis op en vertrek voor onbepaalde tijd op reis.  Mijn eerste doel is het Indiaas subcontinent. Maar ik stap niet gewoon in het vliegtuig, dat is te makkelijk.  Ik pak de trein. De reis naar India zal op zijn minst enkele weken vergen (beduidend langer als ik onderweg ook nog wat wil zien) en me dwars door Turkije, Iran en Pakistan voeren.

Het is al lange tijd een droom van me om een keer “echt” op reis te gaan. Helemaal loskomen van het leventje in Nederland, de wortels volledig uit de grond trekken en een tijd over de wereld zwerven, zonder tijdsdruk, zonder dat je weet wanneer je precies weer teruggaat. Tijdens eerdere (kortere) reizen heb ik vaak mensen ontmoet die dit deden, en ik voelde altijd bewondering en een beetje jaloezie. “Als je de kans krijgt moet je dat ook doen” zei een van hen. Maar uiteindelijk realiseerde ik me dat het niet gaat om de kans krijgen, het gaat om de kans creëren.  Dus toen heb ik gewoon een deadline gesteld: uiterlijk 10-10-’10 (ik hou wel van een beetje symboliek) wil ik vertrokken zijn, besloot ik. Dat was ruim anderhalf jaar geleden. En die datum staat nog steeds.

Ondertussen heb ik heel veel nagedacht over mijn reis. De belangrijkste inspiratiebron is het boek Vagabonding – An Uncommon Guide to the Art of Long-Term World Travel geweest.  De schrijver, Rolf Potts, is zelf al jaren bijna non stop aan het reizen, en hij weet de essentie hiervan heel treffend en aanstekelijk te beschrijven. Door het lezen van dit boek zijn mijn laatste twijfels weggenomen en hebben mijn plannen vaste vorm gekregen. The Man in Seat Sixty-One heeft me ervan overtuigd dat je met de trein echt in India kan komen. De informatie op deze site is uitgebreid en zeer waardevol.

Momenteel ben ik druk bezig met alle voorbereidingen, en het afronden van wat lopende zaken hier in Nederland. Ik wil deze move meteen aangrijpen om van veel overbodige ballast af te komen. Ik heb veel te veel spulletjes die alleen maar stof staan te vangen en me in de weg staan; die kan ik niet mee nemen maar wil ik eigenlijk ook niet opslaan. Een flink deel hiervan is al verkocht, weggegooid of weggegeven maar ik moet nog wel een en ander kwijt. Alleen de essentiele dingen zoals wat meubels, boeken, cd’s en uiteraard mijn muziekinstrumenten behoud ik; deze stal ik in een opslagruimte.

Op mijn werk is iedereen inmiddels ook op de hoogte van mijn plannen, en mijn werkgever heeft mijn ontslag al aanvaard, zij het met lichte tegenzin. In mijn omgeving zie ik verschillende reacties: veel mensen vinden het geweldig dat ik het doe. Bij sommige merk ik enige jaloezie, en soms ook onbegrip. “In deze tijd ontslag nemen? En dan in je eentje, die duizenden kilometers door al die rare landen? Je bent gek!” Mijn ouders moesten ook flink aan het idee wennen. Vooral dat ik door Iran en Pakistan zou gaan. Ze hebben nog een poging gedaan dit uit mijn hoofd te praten maar dat is ze niet gelukt. Ik heb me een keer eerder een reis uit mijn hoofd laten praten en daar heb ik nu nog steeds spijt van…