Het spoor naar India

Iedereen heel veel geluk, gezondheid en liefde toegewenst in 2011! Jullie hebben het vast met warme oliebollen, in een dikke trui bij het knisperende haardvuur (of de loeiende CV) gevierd. Voor mij niks van dit alles. Vreemd om het in je t-shirt tussen de palmbomen te vieren. Het was een bizarre en leuke jaarwisseling.

De avond heb ik samen met de “harde kern” van het yoga center doorgebracht; een stuk of 6 mensen van over de hele wereld. Swami was er ook bij. Voor hem was het concept van oud & nieuw nog niet helemaal duidelijk want om half 8 was hij iedereen al uitgebreid gelukkig nieuwjaar aan het wensen.

Opeens was swami toch ook gewoon een mens van vlees en bloed. Hij haalde een pakje peuken tevoorschijn en keek me wat verontschuldigend aan. “Sometimes I like to smoke. I hope that’s ok with you?” Sommigen vielen van hun stoel van verbazing, en een enkeling werd zelfs boos; dit paste niet in het beeld van de ascetisch levende guru! Ik vond het wel grappig; de titel “swami” betekent onder andere: “hij die meester is over zichzelf”; dus dan mag hij ook wel zelf beslissen of hij rookt of niet, toch?

Hij was ook veel spraakzamer en vrolijker dan normaal. Hij begon te vertellen over zijn leven. Het is echt een bijzondere vent. Hij blijkt ter vondeling gelegd te zijn in een tempel. Daar is hij opgegroeid en heeft hij van alles met de paplepel ingegoten gekregen. Familie heeft hij dus niet, hij is ook niet getrouwd. “I’m just one single baba! But God loves me, he gives me all I need! Look, he has sent a computer programmer to me, to help me!”, hij doelde op mij.

Ik krijg al bijna drie weken gratis yogales van hem omdat ik hem help met het terugkrijgen van zijn gehackte hotmail-account. Want hij is een alwetende guru op het gebied van yoga; op het gebied van computers en internet is hij een ramp. Dus ben ik al bijna een maand met Microsoft aan het worstelen; we moeten zien te bewijzen dat hij de eigenaar van het emailadres is. Dat valt niet mee; een eerste poging was al afgekeurd. Gelukkig staat zijn emailadres ook op zijn website, en daar staan ook foto’s van hem op. Dus heb ik hem meegenomen naar het internetcafe, en daar een foto genomen met een computerscherm met de correspondentie met Microsoft op de achtergrond. Maar dat heeft nog geen vruchten afgeworpen; MS loopt de boel echt enorm te traineren; god wat heb ik een bloedhekel aan dat bedrijf. Swami had al in zijn eigen horoscoop gekeken en daar kwam uit dat hij het wachtwoord pas rond 5 februari zou krijgen. Daar kan hij best eens gelijk in hebben.

Maar terug naar oudjaarsavond. Ik begon me toch af te vragen of het echt alleen jus d’orange was wat hij dronk want zo had ik hem nog nooit gezien. En inderdaad bleek de barman er flink wat “honey bee” (een Indiase brandy) doorheen te mengen. Op een gegeven moment bestelde hij ook een biertje; maar toen het flesje gewoon voor hem neer werd gezet kreeg de ober de volle laag. “Zo breng je me dat  toch niet?!? Ik ben een swami, iedereen kent me hier, ik heb een naam hoog te houden! Dus als je me een biertje brengt dan verstop je dat biertje maar in mijn sarong!”

Het was inmiddels bijna twaalf uur. Hier was geen klok op tv, niet eens een tv. En de horloges hier lopen niet allemaal precies gelijk. Dus om kwart voor twaalf begon het vuurwerk al; en iedereen vloog iedereen om de hals. Het was nu superdruk op het strand; nieuwjaarsdag is de drukste dag van het jaar in Goa, en behalve de toeristen die er al zaten waren er ook massa’s Indiase dagjesmensen die alleen voor de jaarwisseling naar Palolem kwamen.

We waren allemaal flink boven ons theewater maar wij als westerlingen waren het gewend, zeg maar. Swami was gewoon zat. We vonden dat hij maar moest gaan slapen en daar was hij het wel mee eens. “Wees voorzichtig, val niet!” zeiden we toen we hem zagen wankelen. “Do not worry! God loves me! Nothing can harm me!” en hij zwalkte weg. Het was gelukkig maar een klein stukje naar zijn kamer.

Nu begon het feest echt. Met een paar anderen ben ik naar de “Silver Star” gegaan, dat een van de zeer weinige bars met een 24/7 vergunning is. Binnen was het superdruk; voornamelijk met Indiers van het mannelijke geslacht. India is niet zo ge-emancipeerd dat vrouwen mogen dansen in de disco. Sterker nog; India is op sommige gebieden bekrompener dan een land als Iran.

Het was me al opgevallen dat Indiers waardeloze zwemmers zijn. Vrijwel zonder uitzondering wagen ze zich niet verder dan middel-diep; en als ze eens wat zwemmen is dat zoals een hond dat zou doen; met veel gespetter en maar weinig vooruitgang. Nu zag ik dat Indiers ook niet kunnen dansen. Ja, in Bollywoodfilms dansen ze de sterren van het doek. Maar hier… In vergelijking met hen was ik bijna een dans-god; nou ja, dat zegt genoeg lijkt me.

We gingen na een tijdje verder naar een andere tent; hier waren meer toeristen en dus was de man/vrouw-verhouding ook wat gezonder. Bier en cocktails vloeiden rijkelijk, en het werd allemaal wat vager en mijn geheugen laat me vanaf hier een beetje in de steek. Misschien maar goed ook! Tegen het ochtendgloren vond ik op miraculeuze wijze toch mijn kamer weer terug. But I am afraid I was very, VERY drunk.

De nieuwjaarsduik kun je hier gewoon doen zonder Unox bontmuts op je kop, en zonder bezorgde rode kruis-medewerkers die dekens en warme choco uitdelen. Door de warmte was ik op 1 januari al rond tien uur wakker; en heb ik dus meteen maar een poging gedaan om de kater weg te spoelen in de zee. Dat lukte maar zeer matig. Na een stevig ontbijt met worst, bacon, eieren, toast en zwarte koffie ging het al iets beter.

Ik deelde het terras met twee Italianen die te oordelen aan de lege flesjes bier op hun tafel, hun dubbele-tong-gelispel, en de waterige, lodderige ogen hun bed nog niet hadden gezien. Een van hen waggelde op een gegeven moment richting water. Ik hoopte maar dat hij niet zou gaan zwemmen, want in zijn staat zou hij zinken als een baksteen. Gelukkig zwalkte hij toch een andere kant op. Ik heb mijn EHBO wel maar om nou een strontzatte Italiaan met een drankkegel van hier tot Rotterdam mond-op-mond beademing te moeten geven – dat gaat wat te ver.

Inmiddels is het alweer 2 januari en we hebben de feestdagen weer achter de rug. Ik blijf hier nog lekker een weekje ofzo, misschien nog wel langer. Ik kan me maar moeilijk lostrekken van het heerlijke ritme van zware inspanning op de yoga-mat, gecombineerd met diepe ontspanning op de strandstoel. En die heerlijke zee…. Ik heb de tijd; misschien denken jullie nu wel: ga nou eens wat van de rest van India zien! Maar dat kan nog tot 30 maart. Ben nog maar net op de helft van mijn reistijd. En ik doe toch lekker wat ik zelf wil!

Mijn oor is overigens na de flinke medicijncocktail alweer helemaal genezen. Van de KNO-arts mag ik alles weer horen. En ik mag ook duiken: alles doet het zoals het moet en mijn oor ziet er prima uit. Gelukkig maar!