Het spoor naar India

Het is een tijd geleden dat jullie wat van me hoorden. Maar het leven hier in Goa gaat gewoon een stukje langzamer. Dus dan laten de verhalen ook wat langer op zich wachten. Maar ik heb het wel naar mijn zin hier. Ik krijg maar geen genoeg van het heerlijke spicy eten, de mooie stranden en de lekkere zee, de goedkope drank (feni!!!) en prima charas maar vooral de superrelaxte manier van leven hier.

Vanuit het vliegtuig heb ik meteen een taxi genomen naar Anjuna, wat tot de mooiste stranden van noord-Goa zou behoren. De rit was wel een verademing, na al die grote gore vervuilde smog-steden. Groen, fris-ruikend, en heel laid back. Goa is maar een kleine provincie, dus de afstanden zijn klein. Maar door een vrachtwagen die met een lekke band al het verkeer op stond te houden duurde het wel wat langer. Niemand vond dat erg, ik ook niet. Hier heeft men nog de tijd om te wachten.

In Anjuna aangekomen ging ik op zoek naar een plek om mijn backpack neer te gooien. Die was snel gevonden want werkelijk overal worden kamers aangeboden. De prijzen liggen dan ook erg laag. En binnen no time had ik een simpele maar best comfortabele kamer gevonden, niet ver van het strand, met eigen badkamer (alleen koud water, maar warm water heb je toch niet nodig hier!). Hier moest ik 300 rupee per nacht voor betalen. 5 euro!!

Ik heb meteen een lekkere verlate seafood-lunch genomen en heb daarna mijn zwembroek uit mijn backpack gevist. De zee was heerlijk, en het strand was vrij rustig. Qua toeristen dan. In verhouding waren er vrij veel verkopertjes, voornamelijk meisjes, die me allemaal meedogenloos stalkten: “please come look my shop! Good price! Please don’t break my little heart!” Wat ze in de aanbieding hadden was voornamelijk waardeloze toeristen-prut maar ze waren zo godsgruwelijk vasthoudend dat de beste strategie bleek om gewoon maar een prulletje of twee te kopen; en dan lieten ze je wel met rust.

Onderweg terug naar mijn kamer werd ik aangesproken door een paar gasten die iets anders in de aanbieding hadden. Wanna smoke? Ach, waarom niet?. Dus even later was ik in het bezit van een klomp charas ter grootte van een kippen-ei. Tja, als je dat echte Goa-gevoel wil beleven dan hoort dat erbij natuurlijk. Later kwam ik erachter hoe ontzettend veel van dit soort candymen er rondliepen. Dagelijks werd ik door ze aangesproken, zeker toen ze wisten dat ik Nederlands was, want dat waren altijd de beste klanten. Maar ik was al ruimschoots voorzien dus veel clandizie hadden ze niet meer aan mij.

Anjuna is packed met goedkope restaurantjes. De keuze lijkt in het begin enorm. Maar toen ik een paar restaurantjes had geprobeerd, kwam ik erachter dat ze eigenlijk allemaal hetzelfde waren. Overal hadden ze dezelfde gerechten, met dezelfde prijzen. Alleen de volgorde op de menukaart verschilde soms, en de aankleding (stoelen, verlichting, etc) van de zaak. Maar zelfs die leek volledig template based. Alsof je gewoon een “restaurant starter pack” kon kopen waarmee je binnen 5 minuten je eigen restaurantje kon beginnen. Alles wees er dus op dat alle restaurants in Anjuna dezelfde eigenaar hebben. Zou me niks verbazen als dat de Russische maffia zou zijn; afgaande op de grote hoeveelheid Russen die er rondliepen. Dat ging me op een gegeven moment wel irriteren, in combinatie met al die winkels met hun irritante verkopers. De hele plek was gewoon 1 grote tourist trap. Dat zei Alice Dee ook, iemand die ik daar ontmoette. En toen wist ik het opeens; ik moest er heel snel weg.

Dus ik nam de volgende dag de taxi naar Panjim, de hoofdstad van Goa. Dit bleek een heel relaxt stadje te zijn, dat erg Portugees aandoet. In tegenstelling tot de meeste Indiase steden is Panjim schoon, overzichtelijk en relatief rustig. Als extra bonus bleek er net het Internationale Film Festival van India aan de gang te zijn. Daar wilde ik wel wat films van meepakken.

Dus de volgende dag, na een lekkere spicy lunch, ben ik naar de INOX bioscoop getogen. Daar begon de bijna kafka’esque zoektocht naar de juiste toegangskaartjes. Ik moest eerst wachten tot men klaar was met lunchen. Pas ruim na twee-en ging het loket open. Ik moest een heel formulier invullen, inclusief adres, paspoortnummer, en ze wilden zelfs een pasfoto hebben. Die had ik gelukkig bij me! Twee Nederlandse meisjes die ik in de wachtrij ontmoette hadden dat niet, dus die dropen teleurgesteld af. Maar ik kreeg na betaling van slechts 100 rupee mijn “day delegate pass” uitgereikt. Hiermee zou ik drie films mogen kijken. Koopje!

Dus ik met het programma in mijn hand naar het loket. Ik noemde een film die ik wel wilde zien (“Women are heroes”, een Franse film), maar na een blik op mijn pas werd ik weer teruggestuurd. “Outside!” Maar dat bleek de verkeerde plek. Ik moest naar een ander, goed verborgen tentje, waar ze uiteindelijk zonder naar mijn pas te kijken een ticket uitprintten. De film was best mooi, een documentaire over en ode aan vrouwen over de hele wereld die ondanks ellende, geweld, onderdrukking en armoede hun “mannetje” stonden en positief bleven. Ik wilde nog wel meer zien dus ging ik weer naar het tentje voor een ticket; maar nu deed men moeilijk. Ik kon die film niet zien met mijn pas. Maar ik drong aan en opeens had ik toch een ticket in mijn handen. Deze film was Chinees, “Cow”, een beetje surrealistische film over een enorme koe die zomaar in een dorpje verschijnt tijdens de Chinees-Japanse oorlog, met verstrekkende gevolgen.

Het filmfestival was zo gezellig dat ik er wel een dag langer voor in Panjim voor wilde blijven. Dus boekte ik een extra nacht in het hotel, en ging ik de volgende dag weer richting bios. Ik was er al om 10 uur maar helaas helaas, al te laat. Want er was ‘s ochtends vroeg een groep van 90 studenten geweest die zowat alle dagkaarten hadden geclaimd. In totaal waren er maar 100 dagkaarten!! Ik baalde als een stekker, en heb alles op alles gezet om toch binnen te komen. Smeken, soebatten, vragen naar andere opties, het leverde niks op. Uiteindelijk ben ik toch het terrein opgekomen (begeleid door een soldaat!), om het met de daar aanwezige helpdesk nogmaals te proberen. Ik heb zelfs staan wapperen met flinke baksjeesh van 500 rupee maar ook dat hielp niet. “Sorry, we can’t do anything sir.” Dus zwaar teleurgesteld ben ik afgedropen; voor niks een extra dag in een stad die ik eigenlijk nu wel had gezien, want zoveel is er niet te beleven.

Morgen ga ik echt weg uit deze stad. Ik ga dan kijken hoe de stranden in Zuid-Goa zijn, en pak de bus naar Palolem. De stranden in het zuiden zijn rustiger dan in het noorden, minder “party oriented”, en het plan is daar om wat serieuze yoga te gaan doen. Daar heb ik nu wel zin in. En daarna zak ik verder af naar het zuiden, richting Kerala.