Het spoor naar India

Het voelt alsof ik weer ben begonnen met roken. Sterker nog, alsof ik drie pakjes Gauloises zonder filter per dag wegpaf. Lahore is namelijk totaal dichtgeslibt met veel te veel verkeer: auto’s en vrachtwagens, een overdaad aan ronkende motors en vooral de duizenden riksja’s met hun stinkende tweetakt motortjes. De wegen zijn een totale chaos van doorelkaar krioelend verkeer en in het spitsuur (dat ongeveer begint rond half 8 ‘s ochtends en rond 11 uur ‘s avonds afgelopen is) staat een groot deel totaal vast. Het gevolg is een verstikkende bruingrijze smogwolk die de hele stad in een stoffige mist hult. En die je neus vult met zwarte prut, je keel rauw en pijnlijk maakt en je longen heel snel asfalteert. Maar los daarvan is het best een leuke stad.

Ik kwam er eergisteren aan, met de Jaffer Express. Zo heel erg “Express ” was die trein niet, want de trein rolde het station binnen met bijna een halve dag vertraging. In plaats van de geadverteerde aankomsttijd van 10 uur ‘s ochtends was het na zevenen ‘s avonds. Nu is Pakistan Railways nog steeds in handen van de Britten dus dat kan een verklaring zijn. Gelukkig had ik niet voor de goedkope economy class gekozen, maar lekker decadent de air conditioned sleeper class genomen. Dit is de duurste klasse, je krijgt dan een superruime couchette met eigen badkamer en wc.

Aangekomen in Lahore moest ik even wennen aan de reclames van McDonald’s en de Pizza Hut die je meteen tegemoet schitterden. Het was ook even zoeken naar een hotel; het hotel dat ik had uitgekozen bleek opeens twee keer zo duur als in de LP stond maar de taxichauffeur wist wel een goedkopere en betere in de buurt. Tegen beter weten in ben ik daar maar op ingegaan, want ik was moe en wilde liggen in een stilstaand bed. Dus kwam ik in het “Breeze hotel” aan, een verlopen, nogal sleazy hotel aan dat helemaal niet zo goedkoop bleek. De kamer was wel groot maar dat was echt het enige pluspunt. Ik wist wel wat af te dingen van de prijs, en op zich heb ik niet slecht geslapen, maar de volgende dag ben ik hem toch snel gepeerd naar een ander  hotel, aan de rand van de oude stad. Spotgoedkoop maar op de meeste punten beter dan het eerste.

Ik ging de oude stad in, een chaotisch en dynamisch doolhof van smalle steegjes, en dat kostte best wat tijd. Om de haverklap werd ik namelijk aangesproken en uitgenodigd voor thee. Nou had ik toch alle tijd dus ben ik daar lekker op ingegaan. Het was elke keer pure gastvrijheid want ik heb nergens hoeven betalen. Jammer was wel dat de thee hier met veel melk gemaakt wordt, en je krijgt meestal een kop weeig zoete vloeistof inclusief een flink dik vel erop. Ik vind dat eigenlijk behoorlijk ranzig. Dus vroeg ik in het vervolg maar expliciet om “black tea without milk, without sugar”. De mensen verklaarden me compleet voor gek, thee zonder melk? Wie lust dat nou?

Na theerondes bij onder andere de visboer, de tabla-reparateur en een boekverkoper, begon ik wat hongerig te worden. Ik liep langs een kraampje waar interessant uitziende stukken vlees in een grote schaal lagen te sudderen. Ik mocht was jus proeven en dat smaakte lekker pittig. Wat in de schaal lag bleken geitepoten te zijn. Inclusief de hoefjes. Of ik dat wilde proberen? Ja tuurlijk, kom maar. Thuis eet je dat alleen onherkenbaar in de frikandel. Echt veel vlees zat er niet aan, het was voornamelijk huid en het was gekookt dus behoorlijk drillerig, maar in combinatie met de pittige jus en een paar lekkere stukken nan-brood was het best smakelijk.

Tijdens het eten werd ik aangesproken door een klein, oud grijs mannetje. Hij zei al 78 jaar oud te zijn, en had geen enkele tand meer in zijn mond. Daardoor was hij wat lastig te verstaan, al sprak hij prima Engels. Het was een grappig mannetje met nog heel veel pit voor zijn leeftijd. De rest van de dag was hij mijn gids en hij nam me mee door de verschillende bazaars, het fort van lahore, en naar wat mooie moskeeen. Ik was eigenlijk van plan om de moskeeen te mijden ivm aanslag-gevaar maar het was wel de moeite waard, en hey, ik ben niet opgeblazen.

Bij de laatste moskee, de Badshahi moskee, een van de grootste moskeeen ter wereld, stond een kraampje met “Bill’s” ijs. Ik kende het merk niet, maar het logo was uit duizenden herkenbaar: het was de locale versie van ons eigen Ola ijs. We namen een lekker ijsje – ook zonder tanden is dat prima te eten en hij smulde er met smaak van. Unilever is ook echt overal. Ola oe akbar.