Het spoor naar India

Zo. De reis is nu echt begonnen. Vanochtend rond negen uur ben ik aangekomen in Wenen, en vanavond vertrekt mijn trein richting Sofia. Morgen is het 10-10-’10, de harde deadline die ik me ruim anderhalf jaar geleden had gesteld. Op die symbolische datum moest mijn reis begonnen zijn, en dat is dus gelukt. Yay! Maar dit is niet geheel zonder stress gegaan.

De afgelopen weken stonden in het teken van visa, verhuizing en andere voorbereidingen. Het was erg spannend of het visum voor Iran nog zou lukken, en op de laatste nipper is dit alsnog gelukt. Afgelopen zaterdagavond kreeg ik bericht dat mijn aanvraag door Teheran was goedgekeurd. Dus maandag richting Den Haag. Hier kon ik eerst mijn paspoort met het visum voor India ophalen. Daarna ging ik langs de Iraanse ambassade op de Duinweg.

Daar aangekomen zag ik dat de ambassade helemaal omgeven was door politiehekken. Oh jee, wat is er aan de hand, dacht ik. Terrorismedreiging of misschien wel een echte aanslag kwam als eerste in me op. Ik vroeg aan de agenten die er op wacht stonden of ik er wel door kon. “Ja, op zich wel hoor, maar ze hebben vandaag een heilige dag, dus de ambassade is de hele dag gesloten! Oh u komt helemaal uit Rotterdam? Nou dat valt op zich nog mee, er zijn vandaag ook al mensen uit Arnhem voor niks gekomen!”

Schrale troost, ik kon weer onverrichterzake naar huis. En de tijd werd krap. De volgende dag was ook al volgepland, er zou een vrachtwagen komen om mijn huisraad op te halen, om opgeslagen te worden. Tijd om dan ook nog naar de ambassade te gaan voor een tweede poging was er niet; dus na wat wikken en wegen heb ik de afspraak afgezegd en zelf een bestelbus gehuurd zodat er wat meer flexibiliteit en tijd zou zijn. Dat was wel een goede beslissing.

Als een bezetene heb ik alles wat nog niet ingepakt was in dozen gestopt en de laatste meubels uitelkaar geschroefd. Dinsdagochtend kwamen de hulptroepen (ouders en broer) om alles in de auto te laden en naar de opslagruimte te vervoeren. Het was nog best wat werk, zacht uitgedrukt. Ik kwam er (te laat natuurlijk) achter dat ik veel rigoreuzer dingen weg had moeten gooien want ik had nog veel te veel zooi over. Tot zover de poging tot onthechting; dit ging ook nooit passen in die 12 kuub die ik tot mijn beschikking had.

Na de eerste lading overgebracht te hebben ben ik snel naar Den Haag gegaan. Dit ging voorspoedig: alles was in orde en de vriendelijke man op de ambassade zei dat het visum de volgende dag al opgehaald kon worden. Een last viel van me af. Snel weer terug, waar de tweede wagenlading al half ingeladen was. De opslagruimte was al redelijk vol en de wanhoop sloeg bij ons allemaal toe: dit gaat NOOIT passen!!! Er vielen de nodige woorden en verwijten, we waren allemaal hondsmoe. Ik zag het niet meer zitten en was al van plan om wat grote meubels ergens te dumpen, het boeide me niet meer wat er mee zou gebeuren. Maar met uitgekiend stouw-werk is wonder boven wonder toch *alles* succesvol in de ruimte gepropt. Zelfs mijn fiets, nadat ik de pedalen eraf had gehaald en het stuur een kwartslag had gedraaid.

Nog een paar losse eindjes afknopen: paspoort met visum opgehaald, verhuizing regelen bij de gemeente (ik woon nu weer officieel bij mijn ouders, haha!), wat laatste dingen kopen, tas inpakken en ik was klaar om te gaan. Op de dag van vertrek sloegen de zenuwen echt toe. Oh. Mijn. God. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?!? Heel even overwoog ik om maar gewoon lekker veilig thuis te blijven. Maar daar heb ik gelukkig toch maar niet aan toegegeven.

Dus na een emotioneel afscheid zag ik mijn ouders en broer kleiner worden op het perron, toen de trein richting Utrecht wegreed. Pas toen ik in de internationale trein richting Keulen zat vielen echt alle zenuwen van me af. In Keulen aangekomen kon ik me even verbazen over het enorm uitgebreide aanbod van eet- en drinkmogelijkheden op het station. Daar steekt onze Smuller’s, BroodZaak en Burger King echt heel armetierig bij af. Ik koos voor een lekkere Duitse vette hap want veel tijd had ik niet; al snel kwam de slaaptrein richting Wenen binnen.

De eerste uren had ik de couchette voor me alleen. Lekker veel ruimte maar ook wel wat stil. Pas in Frankfurt am Main liep de trein echt vol, en met z’n zessen in een couchette was vrij krap. Ik was blij dat ik niet zo groot ben; zelfs met mijn 1 meter 72 kon ik niet eens echt lekker languit liggen. Er zat slechts 1 snurker tussen de passagiers, maar die snurkte wel voor 3. Wat een gezaag. Een tijdlang heeft hij de hele coupe wakkergehouden, tot iemand hem een duw gaf en hij op een andere zij rolde.

Na toch wel een redelijke nachtrust en een simpel treinontbijtje rolden we Wenen binnen. Ik heb mijn backpack in een locker gepropt en ben wat door de stad gaan slenteren. Wenen is best een mooie stad. Net lekkere koffie gedronken met apfelstrudel erbij, en toen kwam ik een internetcafe tegen. Must … use .. internet..!! Dus toch weer even een uurtje nerden. 😉